Vrijdag 11 september
Het is half negen geweest wanneer Nicolien bij ons aanklopt om de verse broodjes te bezorgen. We hebben dan al een schaaltje yoghurt met cruesli gehad, het theewater staat op en het grootste gedeelte van onze bagage is alweer ingepakt. We merken aan onze spieren dat we gisteren een fikse wandeling hebben gemaakt, maar voelen ons fit genoeg om vandaag wederom een tocht te maken.
Na de broodjes met hagelslag, kaas en jam ruimen we de boel verder op en nemen afscheid van onze gastvrouw. Nabij Ommen ondervinden we een kleine teleurstelling wanneer blijkt dat de afslag is afgesloten. De omleiding staat echter duidelijk aangegeven en even later parkeren we de auto nabij het station.
Hier hopen we later op de dag deze etappe te beëindigen. De trein brengt ons naar Hardenberg en na even zoeken zitten we weer op de route van het Pieterpad. De wandeling van Hardenberg naar Ommen is begonnen. Wandelend langs de Vecht genieten we van een zwaan die zich heerlijk wast in het rivierwater.
Het is vandaag behoorlijk frisser dan gisteren, maar het dragen van een jas is nog net niet nodig. De zon breekt langzaamaan door waardoor de temperatuur stijgt. Even buiten Hardenberg zien we voor ons de ‘krakkemikkige mensen’ van gisteren lopen. Een momentje later is de dame in de bosjes verdwenen, we maken een praatje met de mijnheer die langzaam blijft doorlopen.
“Lekker geslapen?”, vraagt hij. Het steeds maar terugzien van mensen en herkennen van Pieterpad-wandelaars schept op de een of andere manier een band. Alsof we medestrijders van elkaar zijn.
Rheeze lijkt een prachtige plaats en hier vinden we een hele leuke plek om een bakje koffie te drinken. We hebben inmiddels ook al ruim een uur gelopen en dan is een dergelijk opkikker welkom. De bediening lijkt echter niet berekend op het aantal gasten en het duurt ons te lang voordat er ook maar enige beweging in de rij gasten komt.
We besluiten om door te wandelen en vinden zo’n kilometertje verderop een picknicktafel langs de route die we ons een moment toe eigenen om onze lunch te nuttigen. Vlakbij camping De Klaphorst nemen we op een kruising een paar broodjes met bouillon en zien ondertussen veel wandelaars passeren.
Van hieruit wandelen we het Benticksbosch in, een prachtige bosrijke route die vooral over zandpaden loopt. Een man zit met z’n rug tegen een paaltje aan heerlijk in het zonnetje te genieten; de wandeluitrusting is even een momentje van z’n rug verhuisd naar de grond. “U zit hier ook mooi”, constateert Nynke hardop. “Ik heb hier een heerlijk plekje”, bevestigt hij.
Op een gegeven moment zien we enkele tientallen meters voor ons een meisje zo het bos uit komen en haar wandeling vervolgen. Wat ze in de bosjes heeft gedaan, kunnen we vermoeden, maar hoeven we niet te weten. Gezien haar uitrusting is ze een serieuze wandelaarster die we even later passeren en we groeten haar.
Op een bankje aan de Vecht nemen we een bakje thee, met net zoals gisteren een paar druifjes er bij. We zijn dan echt blij dat we even zitten. Nynke krijgt het steeds zwaarder te verduren met haar knieën en op Dick’s hak begint zich een blaar te vormen. Bovendien wordt de spier in z’n linkerkuit steeds gevoeliger.
We houden steeds langer pauze en merken dat het ons steeds meer moeite kost om weer op gang te komen. Wanneer we zo rond twee uur van hieruit weer gaan lopen, hebben we nog negen kilometer te gaan. “Druk op de route vandaag hè”, merkt een oudere vrouw uit een groepje op wanneer ze ons passeert terwijl er een aantal tegenliggers zijn. We merken inderdaad dat er vandaag veel wandelaars maar ook veel fietsers actief zijn.
Het meisje van daarnet heeft ons inmiddels ook alweer ingehaald en we halen haar nu weer in. Het valt Nynke op dat ze heel relaxed wandelt. “Het lijkt wel alsof ze heel erg mindfull aan het genieten is.” We stellen vast dat wij ook wel een versnellinkje lager kunnen gaan wandelen en meer genieten van wat we zien en voelen.
Wij hebben steeds flink de pas er in en zijn eigenlijk alleen maar bezig met de planning van hoe lang we al onderweg zijn en hoe veel kilometer we nog hebben te gaan. Meteen voelen we meer ontspanning en is de wandeling meer een belevenis. Zonder ook maar een woord met haar te hebben gesproken, stellen we vast dat we vandaag van dit meisje een belangrijke les hebben geleerd: take it easy!
De laatste kilometer hebben we het allebei wel zo’n beetje gehad en Nynke vindt zelfs dat ze strompelend over de finish komt. Op het terras van Hampshire hotel vlakbij het station trakteren we onszelf op een welverdiend bakje koffie met een stukje gebak.
Om half zeven zijn we thuis om te eten van de portie chinees die we hebben gehaald. We nemen er een biertje bij en kijken ondanks onze stramme spieren alweer uit naar de volgende wandeling. Maar vanavond eerst maar eens even lekker met de beentjes omhoog!