Er zijn van die dagen die vliegen voorbij: een boodschapje hier, een karweitje daar en tussen deze bedrijven op diverse locaties door nog even gezellig een bakje koffie bij een kennis en voor je het weet is dag dag al bijna weer bijna ten einde. Om vijf uur staat de koffiepot thuis te pruttelen en als vrouwlief dan ook nog eens ietwat overstuur thuis komt is een bakje leut al lang niet meer afdoende.
“Weet je wat we doen?”, stel ik voor na het bespreken van de dag en het aanhoren van diverse frustraties. “We smeren een paar broodjes, stappen op de motor en gaan dan even lekker relaxen bij de Waddenzee. Dit plan alleen al geeft behoorlijk lucht en zo gezegd zo gedaan, nog geen half uur later zijn we onderweg naar Lauwersoog.
We spreiden een deken op de dijk en in één klap lijken frustraties en andere boze gedachten foetsie; de rust van het Wad heeft ons meteen in de greep en we genieten volop van de stilte, het geluid van de eeuwig krijsende meeuwen en de ondergaande zon waarvan het licht weerspiegeld op het bijna drooggevallen wad.
“Oh, wat is dit heerlijk… wat een rust”, zo concluderen we en gedachteloos kijken we om ons heen en aanschouwend het prachtige licht van de steeds maar weer veranderende horizon. Voordat de zon echter helemaal onder is, pakken we ons boeltje weer in en rijden langs een heerlijk rustige route terug. We snuiven de geur van pas gemaaid gras en voelen de temperatuur dalen.
Het is al schemerig als we thuis arriveren en met de geest al een heel stuk minder op hol vullen we de rest van de avond met onder meer het gereed maken van spulletjes voor de volgende dag. En zo konden we even ontsnappen uit de alsmaar gejaagde wereld die in volle snelheid door draait. Even stil staan bij hetgeen we iedere dag van kunnen genieten, even een stukje rust…