“Noh… bist al in bytsje senuweftich?” Deze vraag krijg ik al vele weken dusdanig vaak voor de voeten geworpen dat je er bijna de zenuwen van zou krijgen. De vraag slaat op de door ons geplande huwelijksdatum die steeds maar dichterbij komt. “Nee!”, zo luidt mijn antwoord telkens weer resoluut. Zelfs nu het nog maar één nachtje slapen is, ben ik niet zenuwachtig!
Integendeel: ik ben immers de rust zelve, al ontgaan de zenuwen van mijn aanstaande echtgenote mij allerminst en zou ik ook daar bijna zenuwachtig van worden. “Witst it wol seker jong? Kinst dy no noch betinke”, zo proberen sommige mannen me op de één of andere manier bang te praten. Nou heren, bespaar je de moeite: ik sta nog steeds achter mijn keus, weet precies wat ik doe en ben bovendien nergens bang voor!
“Dit binne dyn lêste dagen jong as frijgesel jong…”, zo luiden ook waarschuwingen die ik volledig in de wind sla en reageer dat ik hoop dat we nog vele dagen samen van het leven mogen genieten en ik er allerminst moeite mee heb dat ik straks geen vrijgezel meer ben. Ik vraag me af wat het toch is dat er telkens van die onnozele vragen gesteld worden: als je niks weet te zeggen, houd je toch gewoon je mond?
Maar ach, denk ik dan, het zal wel een soort van medeleven zijn en vooral mannen staan dan veelal met de mond vol tanden. Nee, dan vind ik het toch leuker om de écht gemeende reacties aan te horen, zoals de vele wensen voor een fijne dag voor de grote dag van deze week. Gelukkig voeren deze leuke reacties de boventoon en komen werkelijk uit onverwachte hoek: geweldig leuk!
Al een maand lang krijgen we iedere dag anoniem een kaartje dat aftelt hoeveel nachtjes het nog slapen is tot onze dag, met daarop een liefdevolle groet of wens. Kijk, dat is nu echt spontaan en leuk. Steeds vaker komen we er achter wat voor geweldige fijne mensen wij toch om ons heen hebben staan; iets om dankbaar voor te zijn!
Het zal nog wat gaan worden morgen: Dick – meestal op klompen in spijkerbroek lopend – in het knappe pak… De eerste keer dat ik mezelf een poosje geleden in een proefopstelling in vol ornaat voor de spiegel zag staan, stond ik min of meer versteld van de keurige man die ik tegenover me zag staan. “Hmmm, bêst in kreaze kearel bin ik dochs ”, dacht ik heel stiekem.
We zullen het zien, wat al deze fijne mensen er morgen van zullen zeggen. Nee, angst of zenuwen voor morgen heb ik niet. Alles is geregeld en de weervoorspelling lijkt ook nog eens goed. Ik zie het helemaal zitten op onze huwelijksdag; ik heb er zin in en vooral in de – hopelijk vele, vele dagen en jaren daarna…