Geliefd. De groot uitgezaagde letters midden op het feestterrein liegen er niet om: hier ben je welkom en geliefd. Net als ieder jaar ben ik ook deze keer te gast op het Strandheemfestival en telkens weer raak ik hier helemaal vol van mijn geloof.
Al aan het begin van het terrein zijn we meer dan welkom geheten, het feestterrein is prachtig versierd met vlaggen, strobalen om op te zitten; vele banken en tafeltjes staan gezellig opgesteld en dan heb ik het nog niet eens over de verschillende tenten waar van alles te eten en te drinken is.
Op het terrein is ons al het juiste pad gewezen door verkeersregelaars en zijn we al vriendelijk begroet door een welkomsteam; er staat een team op ons te wachten dat koffie en thee schenkt en diverse tenten zijn ingericht met boeken, kaarten en andere leuke snuisterijen.
In de tenten staan de geluids- en beeldinstallaties gereed om zometeen het programma te brengen, maar eerst is er nog volop tijd om even een praatje te maken met de vele andere mensen die er zijn. In alles is duidelijk dat je hier welkom bent en wordt verwacht, alles is werkelijk tot in de puntjes voorbereid.
Ik maak even een praatje met een kennis uit een andere kerkge-meenschap in ons dorp; kerk-muren bestaan hier niet, hier draait alles alleen om het lofprijzen van de Heer. Hier word ik blij van, alleen al de saamhorigheid, het samen loven en prijzen, ons samen richten op één doel, dat maakt me warm van binnen. Heel stiekem durf ik te denken dat de hemel er zo ongeveer uit zal zien…
Sprekers als Kees Kraayenoord, Wilkin van de Kamp en Wim Hoddenbagh weten het publiek enorm te inspireren en daardoor ook gevoelens los te maken, dichtbij het hart van de mens te komen die zich hier kwetsbaar durft op te stellen.
Nee, ik ga de tent niet in om mee te zingen en enthousiast mee te doen met dit alles. Door mijn beperkingen zijn al deze prikkels voor mij net iets te veel van het goede, maar ik maak de vreugde van het feest wel degelijk mee, door mee te luisteren. Af en toe komt er iemand bij me om een praatje te maken en ik geniet hierdoor van hele fijne gesprek-ken en heb leuke contacten.
Voor de ruimte waar je terecht kunt voor persoonlijk gebed groeit de rij met belangstellenden. Steeds meer mensen willen hun ziel en zaligheid delen met de Heer en geloofsgenoten. Ik zie er mensen vol van emotie weer uitkomen en dit raakt me diep in mijn hart.
Dan komt er een jongeman met een grote glimlach op zijn gezicht uit de gebedstent. Met een krachtig gebaar slaat hij met z’n vuist in denkbeeldig gat in lucht, een teken van overwinning: yes! Dit is samen geloven, dit is vertrouwen op de Heer, dit is samen delen en samen bouwen aan het koninkrijk van God, zo concludeer ik uit al deze taferelen die ik voorbij zie komen.
Na de praisedienst drinken we samen koffie of thee, we kunnen een broodje hamburger eten of iets anders waarbij volop ruimte is om samen te praten en te delen. In de middag is er gelegenheid om dingen te leren. Wat zijn dit toch geweldige festivals om te groeien in God, om te genieten als christen!
(Deze column is gepubliceerd in gemeenteblad De Regenboog van juli/augustus)