Voor vandaag staat de etappe Swolgen-Venlo op het programma. We hebben gisteren gepland om de bus van 9:02 nemen en dan kunnen we ruim een uur later op het startpunt van onze etappe staan. Ondanks dat het de hele nacht behoorlijk heeft geregend en de voorspellingen voor vandaag ook wel af en toe een buitje bevatten, besluiten we niet om onze wandeltocht af te blazen.
De lucht is grijs als we naar de halte rijden – de ruitenwisser van de bus gaan nog af en toe heen en weer – maar bij het wachten op de trein is het alweer droog. Ons reisschema loopt in Venray enkele minuten vertraging op als de buschauffeur van lijn 88 niet op komt dagen. Een paar minuten later zien we hem echter verschijnen met een grote glimlach.
“Goedemorgen”, roept hij al vanuit de verte en legt verontschuldigend uit dat de tijd hem ietwat ontschoten is omdat ’ie wat heeft zitten ouwehoeren met z’n collega’s. “Ik had al weg moeten zijn zeker.” Niemand doet echter moeilijk en niet veel later zijn we alweer onderweg.
Op de provinciale weg N270 probeert hij zichtbaar om iets van de vijf minuten die we later zijn vertrokken weer in te halen, hij zorgt bijna voor zingende wielen door behoorlijk op de gaspedaal te drukken. Een trekker op de weg gooit echter alweer roet in het eten. Acht minuten later dan ons schema, arriveren we in Swolgen.
De vertraging zijn we alweer vergeten op het moment dat we de route weer gevonden hebben. Deze keer hoeven we slechts een wandelaar die in de bus zat te volgen. Om twintig over tien lopen we Swolgen uit en niet veel later genieten we van de volop in bloei staande heide.
Inmiddels zijn we alweer ruim een uur onderweg en daarom nemen we een kopje thee met daarbij een broodje. Even menen we allebei enkele regendruppels te voelen, maar ze zijn van weinig betekenis. Dick’s teen draait alweer volop mee en de sandalen – waarop een volledige etappe overigens ook prima te wandelen zijn – zijn alweer verruild voor de wandelschoenen.
Om twaalf uur horen we links van ons een klokje luiden. We kunnen niet precies traceren van welke plaats deze is, vermoedelijk van het dorpje Lottum. We krijgen zo langzamerhand ook wel weer zin in een broodje en we weten niet of we dit gaan doen op het eerstvolgende bankje dat we passeren of dat we gokken op een geopende gelegenheid in Grubbenvorst.
De afstand naar deze plek is toch dusdanig ver dat ‘Huys voor puur leven Kaldenbroeck’ om kwart voor een als geroepen komt. Het is de eerste horecagelegenheid die we op deze reis treffen met geopende deuren. Hier hebben we dubbel geluk, want dit restaurant sluit na dit weekend voorgoed haar deuren.
“Tijden veranderen…”, zo horen we de bediende aan een klant uitleggen. Hier eten we een bord soep waarmee we vooreerst wel weer even verder kunnen. Een paar kilometer verderop nemen we een broodje en in het centrum van Grubbenvorst stuiten we even later op een viswagen waar we een harinkje kopen. Met deze lunch komen we de Maas wel over, een oversteek die we even na twee uur per pont maken.
Een hele poos wandelen we vervolgens langs de Maas, gaan onder de A73 door en dan zien we in de verte Venlo verschijnen. We voelen de kilometers nu beiden wel in de benen en nemen daarom bij een bedevaartkapel nog even een korte zit- en eetpauze en gaan dan parallel aan de Maas in een keer door naar de stad.
We komen net iets te laat om de Sint Martinuskerk van binnen te bekijken. “Nee! We sluiten om vier uur”, maakt een norse beheerder ons duidelijk. Even verderop vinden we al snel een leuke plek om onze beloning voor de prestatie van deze dag te nuttigen: een kop koffie met een heerlijke ‘kruimelkesvlaai’.
Het is al kwart voor vijf als we op station Venlo arriveren. Hier moeten we nu nog even wachten op de trein die om 17:03 vertrekt richting station Reuver. Hier stappen we over in de bus richting Belfeld. Voor ons stapt een jongedame in die in een vreemde taal aan de chauffeur vraagt of deze bus langs de Markt komt.
Wij gaan naar station Markt in Belfeld, maar er schijnen meer plaatsten te zijn met deze stationsnaam. “Wich place?”, vraagt de chauffeur dan ook om de mevrouw behulpzaam te zijn, maar ze begrijpt er niets van, checkt in en neemt plaats. “Wij moeten naar de Markt in Belfeld”, maakt Dick duidelijk. – “Dat vind ik fijn om te weten”, glimlacht de chauffeur.
Nynke probeert de buitenlandse dame verder te helpen en komt er achter naar welke plaats ze moet. Samen met de chauffeur weten we haar naar de juiste lijn te wijzen en dit soort hulpvaardigheden scheppen toch altijd weer een leuke klik. De chauffeur groet ons dan ook nog eens heel vriendelijk wanneer we uitstappen.
We doen nog enkele boodschappen, nemen in ons huisje een bakje koffie en vervolgens een verfrissende duik in het zwembad. Terug naar huis nemen we een pizza mee en dan hebben we het voor vandaag ook wel weer gezien.