Het zal zo’n twintig jaar geleden geweest zijn dat ik in de tuin achter het huis een soort van overkapping heb gebouwd: vier palen, een paar dwarsbalkjes en wat golfplaten erbovenop en afgewerkt met een aantal vlonderplanken vond ik het met de kennis die ik toen van timmeren had al heel wat.
Inmiddels zijn we al vele jaren verder en de klimop die zich bij de overkapping heeft opgewerkt is dusdanig uit de kluiten gewassen dat het bouwwerk amper meer te zien is en dat het één groen bos lijkt. Het heeft gediend als terras in de schaduw in warme zomers, verzamelplek voor van-alles-en-nog-wat en de laatste maanden als stapelplaats voor het hout voor onze kachel.
Het gewicht van de klimop is in al die tijd dusdanig toegenomen dat het niet anders kon of het bouwwerk zou eens instorten en inderdaad tijdens de laatste storm heeft alles wat maar enige structuur aan de overkapping gaf het begeven en sindsdien staat het op instorten. Met gevaar voor eigen leven ben ik inmiddels begonnen om vooreerst het hout onder het bouwval vandaan te redden.
Uiteraard moet vervolgens ook de klimop worden gesnoeid en ook met deze klus ben ik inmiddels begonnen. En daar zit me toch een volume in! In een handomdraai heb ik de groene container vol en lijkt het alsof er nog niks is veranderd… Tijdens het snoeien vind ik ook nog eens een nestje met daarin vijf eitjes.
Meteen stop ik met snoeien, maar mijn vermoeden is dat het nestje al eerder is verlaten en dat de eitjes toch al verloren zijn. De laatste tijd hebben we namelijk geen activiteit rondom dit kleine van takjes gemaakte bouwwerkje gezien en dus kunnen de sloopwerkzaamheden binnenkort weer verder gaan. De plannen voor de nieuwbouw zijn alweer in de maak.