Alweer een hele poos geleden heb ik mijn bureaustoel ingeruild voor een zitbal; het zou qua ergonomie beter zijn voor de rug daar er rug-stabiliserende spieren worden getraind. Nou, dat klonk natuurlijk alleen al heel erg interessant en ik moet heel eerlijk zeggen dat ik een prima zit heb op de bal en de bureaustoel heb ik al minstens een jaar nog geen moment gemist.
Deze week verbeeldde ik me dat het beeldscherm iets hoger was komen te staan, maar op een gegeven moment kon ik geen andere conclusie trekken dan de zitbal lek was en hierdoor mijn zitplaats ietwat was verlaagd. Al snel had ik inderdaad een klein gaatje gevonden en daar ik niet voor een kleintje vervaardigd bent, besloot ik om het gaatje meteen maar te plakken; wat met een fietsband kan, kan met een zitbal ook toch?
Zo gezegd, zo gedaan en met wat lijm en een plakkertje er op kon ik een kwartiertje later alweer aan de slag met het oppompen van de bal en weer even later liet ik mijn achterwerk alweer zakken in de zitbal en ging weer aan de slag achter het toetsenbord, geheel tevreden over mijn daadkrachtig optreden bij de lekke zitbal. Even de kont heen en weer bewegen: ja hoor, helemaal in orde!
Na een kwartiertje werken echter, krijg ik wederom het vermoeden dat mijn beeldscherm stijgt, ofwel de zitbal zakt. Hmmm… misschien heb ik het plakken toch niet helemaal goed gedaan. Dan ineens een harde knal en voor ik het in de gaten heb lig ik achterover naast het bureau. “Bliksem!”, is het enigste dat ik geschrokken uit kan brengen wanneer ik concludeer dat de bal geknapt is.
Poes Tygo – die ’s ochtends altijd rustig bij me ligt te slapen – schrikt zich ook het apelazarus en vliegt de kamer uit. Ik kijk nog even om me heen en neem dan toch mijn bureaustoel er maar weer bij; het gat in de bal is nu zo groot geworden dat plakken uitgesloten is. Volgens jaar maar weer opzoek naar een nieuwe zitbal, want dit ding beviel me wel, totdat ’ie barstte… Allemaal een knallend uiteinde gewenst!