“Leid me niet in verzoeking”, zo prent ik me meerdere malen achter elkaar in mijn hoofd. We zijn in de stad voor een afspraak en hebben afgesproken dat ik even een half uurtje ga wachten in de bibliotheek. Toch koers ik linea recta af op de winkelketen voor consumentenelektronica. Hoewel ik alles heb wat mijn hart begeert zijn hier zijn altijd glimmende systemen of installaties te vinden die nog veel mooier en sneller zijn, precies daar waar ik een zwak voor heb.
Het lukt me om het bij kijken te houden en even later vind ik in de bibliotheek een plekje aan de leestafel. De rust die ik hier zoek, vind ik er echter allerminst. Druk heen en weer lopend schreeuwt een man meer dan hij praat in zijn telefoon in een taal die ik niet kan verstaan, – iets van ‘hariets de boetska ski dallam’ of zo, en wordt daarover even later dan ook op de vingers getikt door het personeel.
Dan komt er een groep kleuters hand in hand de leeszaal binnen wandelen. Ze hebben allemaal een keurig oranje veiligheidsvestjes aan en doen hun uiterste best om zo stilletjes mogelijk te zijn, hun juffen laten hen in ieder geval duidelijk genoeg weten hoe dit moet. Naast me zitten twee jongedames te lunchen.
Ze hebben ieder een laptop voor zich staan en of ze nu vergaderen of kletsen, ik kom er niet achter. Het ene moment hebben ze het over lesmateriaal in de klas en een tel later over zwangerschapsverlof, het aantal uren dat ze graag willen werken en de vakantie die ze hebben beleefd. Ik krijg alles mee, kan er weinig weinig van maken maar van lezen komt niets.
Dan ineens wordt de hele ruimte gevuld met pianomuziek… Een oudere man in een grijze jas is achter het instrument gaan zitten dat in de leeszaal staat, heeft zijn petje afgezet en speelt zo uit de losse pols in vol ornaat het nummer Scarborough Fair van Simon & Garfunkel. Ik word stil, leg mijn tijdschrift terzijde en raak vervuld van dit prachtige stuk muziek.
Dit is misschien wel de rust die ik zoek, ik laat me gaan, ik geniet een moment volop en voel zelfs een golf van emotie door me heen. Voorbijlopende mensen blijven staan, de meiden naast me ‘vergaderen’ op fluisterende toon verder, iedereen is onder de indruk. De man gaat verder met Yesterday van the Beatles.
Als we even later vertrekken om te gaan lunchen voel ik me rustig van binnen. Wat was dit een bijzonder moment. Ieder verlangen naar materiaal, irritatie over lawaai of verstorende gesprekken zijn verdwenen naar de achtergrond. Dit stukje pianospel van een onbekende man met een petje heeft het lichtpuntje in mijn dag gemaakt, dit is wat mijn hart begeert.
