“We kunnen ook wel een bus eerder nemen”, stelt Nynke voor als we vanochtend redelijk vroeg aan het ontbijt zitten. Omdat we een behoorlijk eind moeten reizen voor de etappe Vierlingsbeek-Swolgen, dat in de spits doen en het openbaar vervoer er prima uitziet, hebben we besloten om hier mee te reizen.
Na toch nog enig oponthoud – verkeerde afslag, geen parkeerruimte- stappen we om 8:02 op De Markt Belfeld in de bus. “Oant sjen”, groet de chauffeurs ons bij het uitstappen op station Reuver. We kijken elkaar eens aan en vragen ons af of hij misschien een stukje van ons gesprek bij het instappen heeft opgevangen.
Om tien voor negen stappen we uit op het station Vierlingsbeek, waar we het Pieterpad al snel gevonden hebben. Het eerste plaatsje waar we doorheen wandelen is Holthees. Tot onze verbazing hadden we gezien dat Tamme Hoekstra uit Surhuisterveen hier in de Mariakapel enkele schilderwerken heeft hangen en dus heeft dit gebouwtje onze bijzondere aandacht.
Het valt ons mee dat het open is, maar kunstwerken vinden we er niet. Ook de locatie waar we volgens Pieterpad-gids koffie zouden kunnen krijgen, belooft weinig. Het is gesloten. We wandelen door naar Smakt, want we hebben zo langzamerhand wel zin in een bakje koffie, maar ook hier lijkt weinig leven in de brouwerij.
Dan duiken we het bos maar weer in en zoeken een bankje om de zelf meegenomen thee te nuttigen samen met een broodje. De temperatuur op deze zomerse dag begint voelbaar te stijgen en we zijn dan ook blij met bos en grote gedeelten wandelen in de schaduw. Even voor Wanssum horen we het dorpsklokje twaalf uur luiden.
We hebben zo langzamerhand wel zin in iets te eten, maar we besluiten om niet van de route af te wijken om te checken of het aangegeven café ook gesloten is. We houden het bij ons eigen brood en bouillon en vinden een op een kruising in de schaduw een picknicktafel voor om dit te nuttigen.
We schatten in dat we hier de helft van onze etappe voor vandaag wel zo’n beetje zijn gepasseerd en nu de warmte ook wel vermoeiend begint te werken, geeft ons dat weer moed als we door wandelen, op naar het volgende dorp, op naar Meerlo. “Hier is vast wel een ijsje te koop”, oppert Nynke nu de temperatuur toch steeds meer om koelende lekkernijen doet vragen. “In een dorp met zo’n grote kerk is vast wel een locatie met ijs”, hoopt Dick, maar hij is daar niet geheel zeker van gezien de locaties in vorige dorpen die niet eens geopend zijn om koffie te verkopen op koffietijd.
Vlak voor het dorp staat Dick op een smal paadje achter de woningen nog in een hondendrol en gezien het aantal keutels dat we verderop nog tegenkomen, hoeven ze in deze gemeente niet hun eigen rotzooi op te ruimen. Een jongedame die we tegenkomen met haar hondje heeft inderdaad niet – zoals we dat in onze gemeente gewend zijn – een schepje met een plastic zakje bij zich.
“Hebben ze hier ook ergens ijs te koop?”, vraagt Nynke aan een andere jongedame die ook een hondje bij zich heeft (maar geen schepje.) Ze wijst ons naar de dorpsbakker, maar als we nog langs het dorpje Tienray wandelen, dan beveelt ze hier nog zeer ijssalon Clevers aan. Maar helaas, zo geeft onze app aan, we wandelen rechtstreeks door naar het eindpunt Swolgen.
De ijsco bij de bakker smaakt echter ook prima, de korte pauze in de schaduw doet ons goed. Na nog geen kilometer verder wandelen, doet het missen van een rood/wit pijltje ons minder goed: we raken de weg kwijt en omdat de kilometers in bij deze tropische temperatuur extra zwaar wandelen, worden we hier niet vrolijker van.
Vanuit Surhuisterveen krijgen we nu de melding dat het 27 graden is. Hier is het minstens zo warm! Al snel hebben we de de route weer gevonden, maar we verbazen ons er een poosje later toch over dat we in Tienray terecht komen. Onze app van Wandelnet geeft dit niet aan, maar in het Pieterpad-boekje staat dit wel.
Nu we hier zijn herinneren we ons de tip van de ijssalon weer en ondanks dat we al een ijsje hebben gehad, besluiten we hier toch gehoor aan te geven. Het ijs smaakt werkelijk verrukkelijk. Terwijl we op het terras aan het genieten zijn, zien we dat de bus in Swolgen om twintig over drie vertrekt en met nog een half uur te gaan, zouden we die moeten kunnen halen. We wachten dan ook niet tot we ons ijsje op hebben, maar gaan meteen wandelen.
Om tien over drie zijn we op de plaats van bestemming en stappen even later in de bus richting Venray, gaan met de trein naar Reuver en van hieruit weer met de bus naar Belfeld, waar we rond half vijf de supermarkt binnenstappen voor enkele boodschappen voor het eten van vanavond. Voordat we echter ook maar iets doen aan opruimen of het voorbereiden van het eten, maken we om kwart over vijf een bakje koffie gereed en gaan hiermee zitten op het terras.
Daarna is er voor Nynke nog een wijntje, voor Dick een biertje en uiteraard voor ons beiden nog iets lekkers er bij. We hebben tenslotte vakantie. Dan nemen we nog even een duik in het zwembad en natuurbad om ietwat op te frissen en eenmaal terug in huisje 211 maken we ons diner gereed. De rijst met gele curry smaakt ons prima. De zonsondergang is prachtig, de temperatuur al redelijk gedaald en we genieten nog een hele poos van ons terras, een bakje thee, een boek…
Voor morgen hadden we aanvankelijk wederom een rustdag in de planning staan, daar we een flinke afstand van ruim twintig kilometer met hoge temperaturen toch wel pittig vinden, maar omdat we toch wel een eindje zouden gaan wandelen, heeft Dick bedacht dat we dan ook wel een gedeelte van een etappe kunnen wandelen. We kiezen voor Venlo-Swalmen, welke vlak achter ons kamp langsloopt.
We reizen dan morgenvroeg naar Venlo en wandelen tot ons huisje op Maasduinen. Voor vandaag is het bijzondere dat Dick de hele etappe op sandalen heeft gewandeld! Hoewel de geïrriteerde teen wel ietwat lijkt te verbeteren, is deze nog niet geheel genezen. Op sandalen is de irritatie geheel niet te voelen en ondanks het gebrek aan een stevige schoen, gaat dat allemaal prima. Vanavond nog maar weer een zalfje en dan morgen maar eens weer zien.
De rest van de zwoele avond genieten we op ons terrasje van de rust en de stilte, totdat… totdat de buren met hun hond Harrie rond half elf thuis komen. De luidkeels schreeuwende bazin vertelt haar hond wat wel en niet mag en de hele buurt mag meegenieten. “Harrie hier en Harrie nee, Harrie luister toch een keer!” Gelukkig zijn het geen ‘buitenmensen’ en gaan ze snel naar bed. De rust is weer terug.