Al te gemakkelijk kijken we tijdens de dienst achterom wanneer er een microfoon even niet werkt, een regeltje tekst net een paar seconden te laat op de muur verschijnt of het orgels stil is terwijl het hoort te spelen. Natuurlijk moeten de bedieners van de instrumenten alert zijn- en reken maar dat iedereen zijn best doet – maar af en toe loopt het iets minder gesmeerd.
We werken steeds meer met techniek en daarvan zijn we dan ook volledig afhankelijk. Met de beheerder was ik zo al eens aan het doemdenken. Stel je alleen al eens voor wanneer er op een zondagochtend een storing zou zijn met het overbelaste elektriciteitsnet: de deuren gaan niet open, het licht brandt niet, de microfoons versterken niet en ook de kachel zal het wel niet doen.
“Dan kinne wy wol wer nei hûs gean”, zo stelde een ouder gemeentelid aan wie ik deze situatie eveneens voorlegde, maar toen bedacht ik me ook dat we ons dan wel heel erg gauw uit het veld laten slaan. Hebben we eigenlijk weleens nagedacht wat we gaan doen wanneer er eens iets niet werkt volgens het ritueel zoals we dat gewend zijn? Kent iedereen een noodscenario?
Zo’n ‘doempraatje’ had ik ook eens met een ouderling van dienst die wat zenuwachtig om zich heen keek toen de gastpredikant tien minuten voor de aanvang van de kerkdienst nog niet aanwezig was. “Wat ga je doen als de dominee eens niet op komt dagen?” Tja, er is vast altijd wel iemand die kan beginnen met gebed, samen zingen zal altijd wel lukken en er zal ook wel ergens een preek liggen…
Maar hoe pakken we het rigoureus aan wanneer er daadwerkelijk iets mis gaat? Wij zijn immers vaak al van slag wanneer de volgorde van de liturgie ietsje anders is of als een liedje niet tijdig op de muur verschijnt. Het zou voor niemand verkeerd zijn om eens na te denken over momenten in het in het leven waarop het anders gaat dan wij het verwachten, ze komen op een tijdstip waarop dit niet verwacht wordt…