Maandag 6 februari 2023
Ruim vier maanden na het wandelen van onze laatste etappe in het Pieterpad gaan we vandaag richting het zuiden van het land. In Cuijk hebben we een huisje gehuurd om vijf dagen te verblijven en het lijkt deze week ook prachtig mooi wandelweer te worden. We hebben drie etappes in de planning, te beginnen in Millingen aan de Rijn, de plek waar we de vorige keer bijna zijn geëindigd.
Ons plan om de overtocht met het pontje over de Rijn – dat we de vorige keer om logistieke moeilijkheden even hebben gelaten voor wat het is – op de dag van aankomst alsnog even te wandelen, valt al meteen in duigen: de veerdienst wort vanaf 2023 fors beperkt en vaart alleen nog in de periode van april tot oktober. Niet getreurd, we laten de Rijn achter ons en kijken vooruit.
Ook het openbaar vervoer heeft deze week echter plannen om het bijltje erbij neer te leggen en daarom hebben we onze fietsen meegenomen zodat we niet afhankelijk zijn. Halverwege onze autorit richting het Zuiden begint het zonnetje al steeds meer te schijnen en we krijgen steeds meer zin in het starten van de wandeling. Omdat vandaag een pittige reisdag is, hebben we bedacht dat we slecht een deel van de etappe Millingen aan de Rijn=Groesbeek te gaan lopen, met als finish voor vandaag Leuth.
Daar parkeren we dan ook de auto. Omdat de lucht toch weer behoorlijk donkerder wordt, onderzoeken we of er mogelijk toch geen bus rijdt richting Millingen aan de Rijn. Dat blijkt wel degelijk het geval en tien minuten na aankomst op het Kerkplein brengt lijn 80 ons op de startplek van ons wandeling voor vandaag. In hotel Millings Centrum eten we als opwarmertje ieder een rucola-soep.
Om twintig voor twee gaan we uiteindelijk van start. Al snel zijn we de bewoonde wereld uit en kuieren de natuur in. We wandelen een hele poos op de grens van Nederland met Duitsland, maar zo’n half uur verder verlaten we zelfs de verharde weg en gaan de groene weiden in. “Hjir moatte wy yn de blubs rinne”, concludeert Nynke en we moeten dan ook goed uitkijken waar we lopen want de regen van de laatste dagen heeft hier en daar ook nog wel voor een flinke plas water gezorgd.
Even voor drie uur zien we de kerktoren van Leuth steeds dichterbij komen en om twintig over drie arriveren we weer op het kerkplein. In de Spar doen we nog enkele boodschappen voor de komende dagen en dan rijden we richting Cuijk, onze eindbestemming voor vandaag. Voor de autorit hiernaartoe staat ruim een half uur op het programma.
De rit leidt ons letterlijk door bergen en door dalen en hoewel de omgeving prachtig is, kijken we elkaar meer dan eens aan met de wenkbrauwen gefronst: moeten we hier morgen ook fietsen?! Misschien is het niet verkeerd om wederom te onderzoeken of er toch niet ergens bussen rijden. Vlak voor Cuijk worden we ook nog verrast als de weg plotseling wordt doorkruist door water.
We staan voor de Maas die we van hieruit alleen kunnen oversteken met een pontje. “Hja belibje wat”, zo haalt Nynke glunderend onze slogan voor het Pieterpad-avontuur aan. Om half vijf komen we aan op onze eindbestemming, waar we verwelkomd worden door de bedrijfshond Micky. Gastvrouw Patricia toont ons een prachtige kamer als achterdeel van een boerderij met een schitterend uitzicht over een waterplas de Heeswijker Kampen. Vermoeid maar tevreden settelen we ons en bakken we pannenkoeken. We gaan niet laat naar bed.
Dinsdag 7 februari 2023
Bij het openen van de gordijnen worden we verrast door een prachtig uitzicht. De zon is net opgekomen en schijnt al redelijk, het uitzicht is ietwat mistig en vlak langs onze ramen marcheren drie bisons door de weiden. In alle rust genieten we van ons ontbijt en maken ons gereed voor de dag. Het is een koude nacht geweest en we moeten zelfs even het ijs van de voorruit van de auto krabben. Even na negen uur vertrekken we richting het pontje. “Ik ben benieuwd wat de dag ons gaat brengen”, zegt Nynke.
“Wat een mooi uitzicht heeft u hier”, zo deelt Nynke met de schipper van het pontje. – “Nou mevrouw, had u vanochtend eens moeten zien”, reageert de oudere man. “Toen kon ik niet verder zien dan honderd meter.” We hadden al gezien dat het een uurtje eerder behoorlijk mistiger was.
We rijden dezelfde weg als gisteren richting Groesbeek, waar we even na tien uur aankomen. Omdat we ondanks de aangekondigde staking toch wel veel jongeren bij de haltes zien staan, hebben we min of meer al besloten om de fietsen maar op de auto te laten staan en ondertussen al uitgezocht hoe laat en waar we moeten instappen.
Eenmaal bij de bushalte blijkt de vertraging echter steeds langer te duren en geeft de ervaring van de jongedame die ook staat te wachten ons weinig hoop. “Het is deze week maar afwachten of de bussen wel komen.” Als het ons dan toch te lang duurt, pakken we de fietsen van de auto en wagen we ons aan de tocht door de heuvels en de dalen waar we gisteren in de auto al een beetje kennis mee hebben gemaakt.
Nog voordat we onze eerste beklimming voltooid hebben gooien we echter de handdoek in de ring. Dit is niet te doen veertien kilometer lang. We gaan terug. Bij koffiebar Eigenweijs nemen we eerst nog een bakje koffie om onze frustratie een plekje te geven en om te bespreken wat we nu gaan doen. We kiezen voor ontspanning voor de rest van de dag en na de koffie gaan we terug naar ons appartement.
We eten een broodje met een kommetje soep, we lezen wat en om toch nog enige beweging te krijgen, wandelen we rond het meertje vlakbij ons verblijf, een tocht van ongeveer anderhalf uur. “Hey, een ijsvogel! Ik heb nog nooit van mijn leven een ijsvogel gezien”, merkt Nynke op als ze het vogeltje spot, maar een tel later is het diertje ook al weer uit het zicht. De rest van de middag ondernemen we weinig meer. In de avond gaan we uit eten bij ‘t Zusje. Opnieuw gaan we niet laat naar bed.
Woensdag 8 februari 2023
Omdat we gisteren wel telkens bussen zagen rijden, doen we vandaag een tweede poging om de etappe die we gisteren in de planning hadden te lopen. We gokken er maar op dat er bussen rijden, we zien wel hoever we komen. Op het nippertje halen we in Groesbeek lijn 5 richting Nijmegen. Aangekomen om het centraal station dreigt ons plan echter opnieuw in duigen te vallen wanneer alle tijden wegvallen uit het rooster.
Toch verschijnt om tien over tien lijn 80 richting Millingen aan de Rijn en als deze eenmaal rijdt, kan het eigenlijk niet meer mis gaan. Even voor elf uur arriveren we bij het kerkplein en begint onze wandeling. Al snel merken we dat we de grens over gaan met Duitsland. Na een uurtje lopen vinden we met het zicht op de bergen die we gaan beklimmen een bankje waar we een broodje eten.
Dan volgt er een stevige klim, maar het uitzicht en de rust maken alles goed. De Duivelsberg is het hoogste punt en wanneer de daling alweer is ingezet, vinden we rond een uur weer een bankje waar een een broodje nuttigen. Dan hebben we voor vandaag toch wel het grootste gedeelte van de afstand gelopen en duurt het niet lang dat we Groesbeek weer in het zicht krijgen.