“Muren, muren moeten vallen, zoals eens in Jericho.” Ik hoor het ze nog zingen, de Sjaloom Singers van de gereformeerde kerk in Surhuisterveen in de jaren tachtig. Het deuntje drong mijn gedachten binnen nadat ik in de Bijbel aan het lezen was over het volk Israël dat zeven maal rond de stad Jericho liep om zo de stevige muren rond de stad te laten instorten.
Mooi verhaal, dacht ik, maar wat moet ik er in deze tijd mee? Wat is de boodschap die er in schuilt? Misschien kan het op diverse manieren uitgelegd worden. Eén daarvan las ik een paar dagen – hoe is het toch altijd mogelijk hè – nadat ik hetzelfde verhaal had gelezen in een bijbels dagboek.
In dit artikel wordt met de verovering van Jericho de opdracht van het geloof uitgelegd. Het volk Israël moest juichen vóórdat ze de stad in handen hadden. Pas dan zouden de muren vallen en de overwinning nabij zijn en niet – zoals wij dat ook maar al te vaak doen – eerst zien en dan pas geloven.
In de zomerperiode bezoek ik regelmatig een openluchtdienst. Verkondiging en samenzang vinden dan letterlijk plaats zonder muren er omheen. De voorganger van dit soort diensten heeft dan wel een gezindte, de toehoorders komen van allerlei kerken en kunnen zelfs totaal onkerkelijk zijn. Niemand ziet het en de boodschap die gebracht wordt is gelijk…
Een aantal weken in de vakantie staat er ook even geen muur tussen de gemeenten van de christelijke gereformeerde kerk en de gereformeerde kerk vrijgemaakt in Surhuisterveen. Hoewel we van elkaar wel weten van welk stempel we zijn, luisteren we samen naar hetzelfde woord, zitten naast elkaar in de bankjes en drinken samen koffie.
Zonder dat er ook nog maar één muur daadwerkelijk echt gevallen is, vieren we gezamenlijk de erediensten; eigenlijk zijn we al bezig met het afbreken van de muren. Nou, als dat geen overwinning is… “Laat ook nu bazuinen schallen, zoals eens in Jericho”, zo gaat het liedje van de Sjaloom Singers verder.
Laten wij als broeders en zusters van elkaar dan ook samen zingen en de gezamenlijke erediensten echt vieren. Want als we nu al gaan juichen, elkaar respecteren en zonder vooroordeel met elkaar omgaan, dan komt de overwinning vanzelf. Dat is pas geloven in samenspreking!
(Deze column is gepubliceerd in De Ichthus van augustus 2007, in een gezamenlijke uitgave met de vrijgemaakte kerk)