Stap, stap… Uche, uche… Voorzichtig schuifelen mensen door het immens grote kerkgebouw. Er wordt nauwelijks of op fluistertoon gesproken. Verspreid door de hele ruimte zitten mensen in de kerkbanken, lezen ze teksten op de muur, steken ze een kaarsje aan of zijn ze knielend aan het bidden.
De één staat twee minuten later alweer buiten, een ander verblijft veel langere tijd binnen de kerkmuren of drinkt zelfs een kop koffie met de vrijwilligers die in een aangrenzende ruimte aanwezig zijn.
Een bezoek aan de Sint Jans kathedraal in ’s Hertogenbosch enkele jaren terug heeft diepe indruk op me gemaakt. Niet alleen het geweldig mooie kerkgebouw maar vooral het feit dat iedereen midden op de dag zomaar een kerk kan binnenstappen en de stilte kan ervaren in onze drukke samenleving, gaf mij een heel warm gevoel van binnen.
De herinneringen aan dit kerkbezoek kwamen weer naar boven op Stille Zaterdag. Ik bezocht de avonddienst in de gereformeerde kerk in Surhuisterveen. Heel gepast zweeg het orgel bij binnenkomst en spraken de mensen nauwelijks met elkaar. Gedachten nemen dan de vrije loop, stilte, overdenking, gebed… Ook dit korte moment van bezinning heeft indruk op me gemaakt; het deed me goed.
Hoewel de openstelling van een kerkgebouw misschien wel een katholiek gebruik is, zou het toch heel wel mogelijk zijn dat er ook in Surhuisterveen een kerkgebouw opengesteld zou worden. Het zal dan eerst niet storm lopen, maar ik weet welhaast zeker dat de drempel voor buiten-kerkelijke mensen aanzienlijk wordt verlaagd wanneer men zonder verplichting of het aanhoren van een preek de kerk kan binnenlopen.
Stilte, overdenking, gebed… Zomaar op een willekeurige dag of ochtend in een kerkgebouw in Surhuisterveen. Wat zou het mooi zijn dat iedereen zomaar een moment van stilte kon creëren, even in de bankjes kon gaan zitten, een kaarsje kon aansteken of gewoon stil kon zitten bidden.
Er gebeuren in de wereld dingen die je verstand te boven gaan. Denk aan de zeebeving in Azië eind vorig jaar, de vuurwerkramp in Enschede of de aanslagen op World Trade Centre in de Verenigde staten. Het zijn allemaal zaken die de wereld schokken en mensen bezighouden.
Wat zou het fijn dat de kerk juist op dit soort momenten een plaats is waar mensen kunnen samenkomen om ervaringen en gevoelens met elkaar te delen. Maar ook het sterfgeval van een familielid of vriend kan al aanleiding zijn om een plaats te zoeken waar je een luisterend oor vindt. Wil je een gesprek aangaan over serieuze zaken, dan is het binnen de kerkmuren toch bij uitstek de geschikte ruimte om te praten…
De eerste vrijwilliger om een ochtend in de kerk aanwezig te zijn, meldt zich bij deze aan. Gewoon genieten van de stilte, bidden en wachten op wat komen gaat…
(deze column is gepubliceerd in kerkblad Ichthus van juni 2005)