Toch maar goed dat ik ooit mijn EHBO-diploma heb behaald. Een flinke knulligheid bij het klussen leverde me een fikse jaap in de duim op. Eerst dacht ik nog: “ach it falt in slach ta”, en zou het ongemak wel even beslechten met een pleistertje, maar meteen al na het hervatten van de klus bood deze al niet meer voldoende tegenstand en stroomde het bloed langs mijn hand.
Opnieuw geen enkele paniek, ik kan heel goed tegen bloed en ben ook niet zo gauw overstuur. In alle rust pas ik de kennis van de destijds geleerde lessen eerste hulp toe en zonder na te denken – al gaat het wel ietwat knullig met de linkerhand aan de rechterduim – leg ik een drukverbandje aan. Zonder hulp van dokter of ambulance vind ik mezelf redelijk geslaagd met het al lang verlopen diploma.
Wat er in de boekjes staat over het in acht nemen van rust, dat weet ik eigenlijk niet meer precies, maar dat het niet onverstandig is om het rustig aan te doen blijkt al snel nadat ik voor de derde maal aan de slag wil gaan met mijn bezigheden. Het sneetje is behoorlijk gevoelig en een kloppende pijn geeft aan dat ik maar even een toontje lager moet gaan zingen.
Dan maar niet in de tuin aan het werk met dit prachtige voorjaarsweer. Een stukje tekst maken achter de computer valt echter ook nog niet eens mee met een dikke duim, want die is door het hele gebeuren behoorlijk de richting kwijt en neemt zo af en toe meerdere toetsten tegelijk mee. Nou, dan moet ik toch maar even iets anders gaan doen…
In ieder geval ben ik nog steeds blij dat ik mijn EHBO-diploma ooit heb behaald. Zo kon ik mezelf geruststellen en moed inspreken, de bloedsomloop controleren, het bloedverlies verminderen en professionele hulp inschakelen. Kortom, hoe een onhandig uilskuiken ik ook ben: ik heb toch maar weer een leven gered! Ik denk dat ik mezelf nu nog maar even in de stabiele zijligging ga leggen…