Eigenlijk vind ik er helemaal niets aan, dat zwemmen zo bedacht ik me deze week nadat ik in het Feanster openluchtbad weer eens enkele baantjes had getrokken. Natuurlijk is het wel lekker fris, zo’n duik in een heerlijk verwarmd bassin, maar dat telkens maar wat heen en weer zwemmen… En toch doe ik het iedere week een aantal malen om maar enigszins in conditie te zijn voor de Feanster40.
Waarom dan toch? Zo blijf ik me afvragen bij het twaalfde baantje, de vijftiende, en ga zo maar door. Het lijkt wel of je een beetje doelloos bezig bent, telkens weer op naar de startblokken en maar weer terug. Liever nog zou ik het Nauw van Calais tussen Groot Britannia en Frankrijk een keertje over zwemmen, dan had je tenminste en doel, al weet ik dan wel bijna zeker dat er van het fietsen en het lopen weinig energie meer over zou zijn.
Ook het fietsen en het lopen, zijn eigenlijk helemaal niet ‘mijn ding’. Ik maak dan mijn kilometers op mijn zwarte weduwe met het blauwe bakje er voor op, maar dan heb ik altijd een doel, een boodschap om te doen of een visite af te leggen. En het hardlopen, ach ja, ik kan het wel en met een beetje onderhoud van trainen houd ik die tien kilometer met gemak vol.
Een echte sportman ben ik nooit geweest en dat zal ik hoogstwaarschijnlijk ook niet worden. De discipline van de training en de drijfveer om te presteren ontbreekt, maar toch begint er medio april of mei weer iets te kriebelen en begin ik langzaam aan mijn sporttenue in orde te brengen. Want toptijd of niet: de Feanster40 zal gefinisht worden, dat is voorzeker mijn doe, en je blijft er ook nog eens lekker fit bij!