Een liefhebber van doktersbezoeken ben ik niet, dus moet er wel echt iets aan de hand zijn voordat ik het ook maar in mijn hoofd krijg om een arts te bezoeken. Zo stonden bij mij de lampjes dan ook echt wel ergens op oranje toen ik er alleen maar aan dàcht om een afspraak met de huisarts te maken. En ook toen ging ik eerst ‘per ongeluk’ nog wel even een blokje om of zocht andere smoesjes om het bezoek uit te stellen.
Ergens in november heb ik namelijk tijdens een nachtelijke activiteit – die ik zelf niet had gepland en dus ook geen enkele controle op had – nogal wat met mijn arm in de rondte geslagen en dit voel ik de ochtend daarna als een spier die behoorlijk verrekt is. Zoiets heb ik wel eens vaker gevoeld en dus verkeer ik in de veronderstelling dat dit na een poosje wel weer over zal gaan.
De herstelperiode duurt echter dusdanig lang dat ik ga vermoeden dat er iets anders aan de hand is, maar zolang de pijnscheuten bij het bewegen van de arm nog ietwat te verdragen zijn door bepaalde bewegingen te vermijden, laat ik het maar zo. Maar als het allemaal eerder erger wordt dan dat er beterschap optreedt, besluit ik toch maar om mijn klacht te melden bij de huisarts.
Hoewel ik al een scenario met röntgenfoto’s, operatie en de arm in een mitella voor ogen zag, sta ik nog geen tien minuten later weer buiten de dokterspraktijk met een aantal oefeningen: ik moet met mijn arm een rondje draaien in een steeds groter wordende cirkel; de zaak moet in beweging! Tja, weet ik veel, ik ging pijn en verdere vernieling juist zoveel mogelijk uit de weg…
Oh ja, anders krijg je een ‘frozen shoulder’, weet mijn privé verpleegkundige me dan ineens ook te vertellen. Die heeft het de laatste tijd zo druk met de studie dat ze praktijkklachten in de eigen omgeving niet eens meer opvangt. Nu ja, ik kan nog geen week later in ieder geval weer mijn trui aan trekken zonder pijnscheuten, ram al oefenend de lampen bijna van het plafond en voel nog steeds vooruitgang: lang leve de dokter!