Het is vandaag open dag op het vakantiepark waar we verblijven. Omdat we weleens willen zien wat er zoal te beleven is binnen de poorten van het dit recreatieterrein, wandel ik aan het eind van de middag samen met André nog even richting de receptie. “Wij komen voor de open dag”, zo melden we ons uiterst gewichtig.
De jongedame die ons heeft gevraagd waar ze ons mee van dienst kan zijn, stelt zich meteen zeer dienstbaar op. “Wilt u binnen of buiten zitten?” We kijken elkaar enigszins bedenkelijk aan en denken wellicht allebei hetzelfde: we komen eigenlijk alleen maar vrijblijvend een kijkje nemen voor de activiteiten.
“Hoe rêde wy ús hjir út?”, overleggen we als de bediende ons een plekje heeft gewezen op het buitenterras, ons een drankje heeft aangeboden en de bedrijfsleider gaat roepen. “Jullie mogen alvast vast dit formulier wel invullen”, oppert ze wanneer de witbiertjes worden geserveerd. We kijken elkaar echt met grote ogen aan als we zien wat van ons wordt gevraagd.
‘Ik ben geïnteresseerd in een vakantiewoning in de prijscategorie…’ en dan zien we bedragen staan die we zelfs samen niet op ons bankrekening hebben staan, van tweehonderdduizend tot meer dan een half miljoen euro. We overwegen om snel ons biertje op te drinken en het hazenpad te kiezen, maar voordat we zover zijn staat er al een keurig uitgedoste meneer met een mapje onder zijn arm bij ons aan tafel.
“Goedemiddag, wat kan ik voor u doen?” We kijken elkaar nogmaals aan, gaan we verder in onze fantasie als grootaandeelhouders of bekennen we dat we het wellicht allemaal niet goed begrepen hebben? Nerveus draait André nog even in zijn stoel. “Wij verblijven dit weekend op het park en wilden eigenlijk alleen maar weten of we morgen ook nog een bootje kunnen huren”, zo beken ik tenslotte.
De man vraagt ietwat plichtmatig hoe het ons bevalt en legt keurig uit waar we informatie over bootjes kunnen vinden, maar zijn belangstelling in ons is duidelijk gewijzigd. Hij wenst ons nog een fijne dag en neemt afscheid. “Wensen de heren nog een aperitiefje”, zo komt onze ober nog vragen, maar we bedanken haar, genieten nog van onze laatste teugen bier en keren huiswaarts.
“We hebben een huisje gekocht aan het water!”, berichten we nog even heel stoer naar onze echtgenotes tijdens de wandeling naar appartementnummer 27. Hier vertellen we in geuren en kleuren wat voor angsten we hebben doorstaan, welke getallen met veel nullen voor onze ogen hebben gedanst en hoe we ons uit deze situatie hebben gered. Wat kun je soms toch een lol hebben om niets…
