Wat is de wereld toch prachtig mooi in de vroege ochtend, zo heb ik al genietend om me heen gekeken nadat ik op de fiets ben gestapt en de bebouwde was uit ben gefietst. Meteen na het luiden van de Feanster toer ben ik vandaag vertrokken om melk te gaan halen van de boerderij. De zon is al ruimschoots op, in de nevel van de ochtend zie ik in de verte koeien grazen.
Aangekomen op het boerenerf sta ik voor de dichte deur. Dat het melkwinkeltje zondags gesloten is weet ik wel, maar verdere openingstijden zijn mij niet bekend. Ben ik misschien te vroeg vandaag, ben ik hier nu voor niets naartoe gefietst? Moet ik dan straks ook nog eens naar de supermarkt? Het is toch pas twintig over acht…
Ik besluit om niet te gaan foeteren en balend terug te fietsen maar neem plaats op de picknickbank die er staat. Even leg ik al deze vragen naast me neer en bedenk me dat ik rond deze tijd thuis wellicht mijn eerste bakje koffie zou drinken en daarbij ook tijd heb gereserveerd voor God, mijn stille tijd. En is het hier niet een perfecte plek om even samen met de Heer te zijn, zo midden tussen de weilanden.
Eigenlijk zou ik wel stiekem even willen bidden dat het winkeltje toch nog open gaat, maar in een wereld met zoveel oorlog en ellende durf ik dit uiteindelijk niet te doen. God heeft wel belangrijkere zaken op Zijn lijstje staan, zo bedenk ik me. “Laat mijn fietstochtje in ieder geval van enige betekenis zijn geweest”, zo durf ik nog wel noemen en leg het zo neer bij Hem.
Nog geen minuut later staat de boerin voor het hek. Het is schoolvakantie en ze heeft zich vandaag verslapen. We hebben even een heel fijn gesprek en even later fiets ik met mijn melk terug naar huis. Dankbaar ben ik dat ik gekozen heb voor geduld in plaats van ontstemming. Tussen al die wereldse zaken voel ik me hierdoor toch gezien. Even ben ik weer dat ene stralende sterretje tussen al die ontelbare sterren van onze melkweg.