“Het is echt waar hè!? Jij hebt er al vijf geschild en ik ben nog maar met de eerste bezig!” Ietwat verontwaardigd kijkt de jongedame waar ik naast zit aardappelen te schillen voor een goed doel me op de vingers. Het is me inderdaad al opgevallen dat ze op z’n zachtst gezegd niet de snelste is met deze activiteit, maar ik stoor me er niet aan en ga rustig m’n gang.
We zijn bezig met de voorbereidingen voor het stamppotbuffet van World Servants voor de volgende dag en dus moeten er vele kilo’s aardappelen, wortelen en uien uit hun jasje worden geholpen en schoongemaakt. Nu ben ik vast ook minder handig met het schillen van aardappelen dan de gemiddelde huisvrouw, maar met een dunschiller speel ik het spelletje toch wel aardig mee…
“Je moet ‘m ook wel inschakelen”, zeg ik als ik even belangstellend kijk naar hoe ze haar werk eigenlijk precies doet. Ik neem de dunschiller van haar over, druk even op een denkbeeldig knopje en laat haar zien dat het dan veel beter gaat. Natuurlijk komt dit doordat ik iets handiger ben en in rap tempo is er weer een aardappel bevrijd uit de schil.
“Oh…”, reageert ze en terwijl ze de dunschiller weer overneemt gaat ze vol goede moed weer aan de slag. Opnieuw bakt ze er weinig van en verwijdert ze centimeter voor centimeter kleine stukjes schil. “Nee, nou heb je ‘m alweer uitgeschakeld”, wijs ik haar. – “Waar zit dat knopje dan?”, wil ze weten en bestudeert het handgereedschap aandachtig.
“Di-ick!”, spreekt een jongedame vanaf de overkant van de tafel me zowel glimlachend als vermanend toe. Zij heeft precies in de gaten waar ik mee bezig ben, maar ik trek me er weinig van aan. “Of zouden de batterijen op zijn”, ga ik door. “Vraag maar even of er ook iemand nieuwe batterijen bij zich heeft.” Op het moment dat ze opstaat om ook nog daadwerkelijk te gaan vragen, besluit ik maar te stoppen met het spelletje en vertel dat er niks automatisch gaat en ze het toch zelf moet doen…