Yes! Het is gelukt! Ik voel de spanning uit me wegvloeien wanneer de eerste pianoklanken van de wereldhit Music van John Miles naadloos aansluiten op de intro met de countdown die ik dertig seconden voorafgaand aan de derde editie van de Feanster Music Night op het beamerscherm heb opgestart. “Music was my first love, and it will be my last”: ons meezingfestival is begonnen. Geweldig, wat een machtig mooi nummer en dan zo’n opening.
Wanneer even later de laatste symfonische klanken samen met de Harrekieten voluit klinken, houd ik het niet meer: ik moet even ontladen en geef het stuur over aan mijn collega. Tot in de puntjes hebben we dit voorbereid en gerepeteerd en dan is nu het moment suprême dat super verloopt. Het verdere verloop van de avond geniet ik vooral en probeer hier en daar op mijn gebied nog wat bij te sturen.
Vele uren hebben we de laatste weken met z’n allen gestoken in dit programma en dan is het eindelijk zover. Het klinkt allemaal hartstikke gaaf en de sfeer is prima; de spanning die ik de laatste dagen zo niet weken in me heb voelen toenemen, zijn even op een hoogtepunt. Het is alsof ik tranen in me voel opkomen, maar ik weet eigenlijk niet waarom.
Al voor de derde keer mag ik meedenken in het plan van de Feanster Music Night, ik ben zelfs bij het ontstaan van het muziekevenement betrokken geweest. Hoewel ik geen noot kan lezen en – behalve dan mijn mondharmonica – geen instrument kan bespelen, kan ik enorm genieten van allerlei vormen van muziek, van popmuziek tot klassiek en ben er graag mee bezig.
Ik zie een proces waarin een ieder zich volop inzet om een lied te laten klinken en dan kom je er ook achter wat er zoal komt kijken om al deze instrumenten samen te laten spelen. Zelfs een week van tevoren hoor ik – met vrijwel geen verstand van muziek – nog wel zaken waar mijn wenkbrauwen ietwat fronzen. En dan zet je op de avond van de Feanster Music Night wederom een geweldig muziekstuk neer.
Ge-wel-dig! Ik kan niet anders zeggen, en als ik dan ook nog eens bijna vierhonderd mensen eveneens zie genieten van dit evenement, dan moet ik toch wel even slikken. “Dit hawwe wy allegear dien Kooy”, zegt één van de teamleden tegen me wanneer we tijdens de afterparty weer enigszins met beide benen op de grond komen te staan. Zo is het! En dat allemaal met de liefde voor muziek, ‘the music of the future and music of the past!’ Dat is pas genieten van muziek…
