“Jimme witte wol hoe’t it wurket net? Sukses!” De eigenaar van de midgetgolf heeft blijkbaar nog iets anders te doen, want hij legt de putters voor ons neer, balletje er bij en de kladblokjes om de punten op te noteren en gaat er weer vandoor. Vanzelfsprekend weten wij wel ongeveer hoe het spel werkt, maar echt een warm welkom is het niet. Bij hole 1 fronsen we onze wenkbrauwen al met de vraagtekens bij het onderhoud.
Oh jazeker, het grasperk is keurig gemaaid, maar de kantjes zijn daarbij al een aantal weken overgeslagen en de sprieten buigen bijna over de baan heen. Daarnaast zijn de banen rijkelijk voorzien van groene aanslag, liggen ze hier en daar niet geheel stabiel en door weinig nauwkeurige waterpasstand rolt het balletje na een misslag zelfs zo nu en dan zomaar in de hole.
De lantaarnpaaltjes die over het parkje verspreid staan, zijn eveneens voorzien van aanslag en de lampen hangen er hier en daar schots en scheef bij, baan veertien is zelfs volledig gediskwalificeerd en hierdoor buiten gebruik. We besluiten ons er niet het meest van aan te trekken, maken best wel ‘wille’ en vermaken ons zomaar een uurtje.
Als we bij baan zestien zijn zien we niet heel ver weg een ontzettende donkere wolk steeds dichterbij komen en we maken het spel snel af. Wanneer we bij het afrekenen twee-euro-vijftig per persoon moeten betalen lijkt dit voor het vermaak dat we hebben gehad niet heel erg veel, maar we vragen ons wel af of je voor het gebruik van zo’n accommodatie nog geld kunt vragen.