It Memoriam dat ik skriuwe woe, hie ik makke yn it Frysk, myn memmetaal. De sitaten dy’t der yn foarkamen, de emoasjes, yn alles soe ik my it bêst yn it Frysk útdrukke kinne. Doe’t de dei fan it foardragen stees mar tichter by kaam, wie der dochs twivel.
Der soene ommers ek minsken komme dy’t gjin wurd Fryske fersteane en ik woe myn ferhaal wol sa breed mooglik fertelle, sa tocht ik. Ek moat ik tajaan dat Frysk lêzen dochs noch in stik dreger is as Frysk prate.
Doe’t ik om te oefenje thús it stik yn’t Frysk foardroech, bleaun ik der trije kear yn hingjen; it kaam dochs wol hiel ticht by. Neidat ik oerset hie, lies ik it ek nochris yn it Nederlânsk foar. Doe gie alles yn ien kear goed. Sa haw ik it dien, mar ik druk my dochs it bêst út, yn it Frysk.