We moesten meteen in quarantaine toen we ziek uit Israël terug kwamen. Nou da’s een heel gedoe hoor! Je mag bijvoorbeeld niet eens het huis uit om je boodschappen te doen en dan zijn de voorraadkasten wel heel snel leeg. En dus moesten we een beroep doen op familieleden om dit voor ons te regelen; ineens hadden we mantelzorg nodig.
Hoewel dit best wel handig was, wil je niet afhankelijk zijn en gelukkig duurde deze periode dan ook niet heel erg lang. Nog geen drie maanden later ben ik zelf mantelzorger nadat mijn vader de sloot in fietste, z’n pols brak en vier weken ‘onthand’ is terwijl hij mijn moeder moet ondersteunen die ziek is.
De eerste week kon ik het nog doen met af en toe een afwasje, hier en daar een knoopje vast- of losmaken of de was even op de lijn hangen, maar nu het bergafwaarts gaat met mem, ben ik er bijna 24/7 voor eventuele calamiteiten. Dit klinkt als een hele zware opdracht, maar ik kan alleen maar zeggen dat het geweldig is om te doen.
Je mag echt als een mantel heen staan om de mensen waar je zorg voor draagt, om ‘myn heit en mem’ die er ook altijd voor mij zijn geweest. Het is een eer om dit te mogen doen en hoewel mijn eigen huis altijd mijn eerste thuis blijft, voelde ik mij ook al snel weer thuis in mijn ouderlijk huis: de kopjes, de borden, de slaapkamers, de tuin, de huisgeluiden, al die herinneringen…
Omzien naar elkaar, zo wordt het tegenwoordig ook wel genoemd wanneer we elkaar helpen in een tijd dat het allemaal net iets anders gaat dan dat we gewend zijn. In plaats van ruzie met elkaar maken, kunnen we veel beter een boodschapje voor de ander doen en de mantel van de liefde is veel warmer dan foeteren op elkaar. Ik wist nooit precies wat mantelzorg was, maar nu ik het zelf heb ondervonden en mag doen weet ik het: het is liefde!