Hij staat er nog maar enkele weken, dat oranje bankje in de hal van De Flambou. Ziet er wel leuk uit, zo denk ik op deze zondagochtend, wat stilletjes tussen de mensen door slenterend zoals ik wel vaker doe. Ik heb vanochtend cameradienst en mijn systeem achter de desk heb ik al dusdanig ingesteld dat ik er mee aan de slag kan. Er is ruimschoots tijd voor een praatje hier en daar.
Zonder dat ik het in de gaten heb, word ik door het bankje uitgenodigd om te komen zitten en niet veel later sta ik volop in de belangstelling en zien veel meer binnenkomende gemeenteleden het bankje staan. “Sitsto op it leagenbankje jong?”, zo wordt me gekscherend gevraagd en weer een ander grapt dat het lijkt alsof ik op het strafbankje zit.
Hoe je het ook wilt noemen, ik zit er even een momentje heel comfortabel en kan de vanaf deze plek alles prima bekijken. Observeren is iets dat ik graag doe. Het geeft me rust, het vormt de inspiratie voor mijn schrijven en ik merk dingen op die af en toe leiden tot bijzondere gesprekken. Omdat smarten gemakkelijker te verdragen zijn wanneer ze worden gedeeld, betekent dit alleen al veel kleur.
Het observeren van en luisteren naar mensen brengt letterlijk kleur in mijn leven – ook op dit hip gekleurd bankje heb ik deze zondag al een fijn gesprek. Deze kleurrijke formule mag ik vervolgens weer delen door mijn schrijven. “Wat hiest wer in moai stikje yn Kruispunt jong!”, zo krijg ik steeds vaker te horen. Uiteraard doen deze complimenten me goed, maar ik wijs altijd even naar boven voor de dank.
Meer dan eens heb ik me afgevraagd waarom ik de stem van God toch maar nooit hoor. In overdenkingen hoor ik soms verhalen van sprekers die duidelijk vertellen dat ze God hebben horen spreken. Dan wordt ik stilletjes weleens een beetje jaloers, zo van: waarom jij wel en ik niet? “Misschien moet je meer de tijd nemen om te luisteren”, zo hoor en lees ik dan af en toe en natuurlijk probeer ik dit.
Een paar minuten voor het begin van de dienst krijg ik onderweg naar de cameradesk nog een schouderklopje voor ‘in moai stikje’ en dan ineens komt de boodschap binnen. Dick jongen, jij bent al heel hard op weg met het luisteren naar Gods stem, daar op dat bankje, in de hal van de kerk of ergens anders met een bakje koffie. Kom je eens naast me zitten, dan maken we er samen een kleurrijk gesprek van en luisteren we samen naar Zijn stem.
(Deze column is gepubliceerd in Kruispunt januari 2025)