Harde woorden heeft hij in z’n leven veel gebruikt, woorden die bepaald niet tot eer van God zijn. In tegenstelling… Toch mochten we samen met mijn inmiddels overleden oom Jan een moment met de Heer beleven. Toen hij steeds meer ziek werd en veel pijn voelde, kon hij de last nauwelijks meer dragen. “Lit de Hear my hjir mar wei helje”, zo sprak hij meer dan eens.
“Zullen we daar in gebed om vragen Jan?”, zo stelde ik hem voor toen we kortgeleden bij hem op bezoek waren in het verpleeghuis waar hij de laatste weken woonde. “Zullen we samen bidden?” Het was aandoenlijk om te zien hoe eerbiedig Jan zijn handen toen vouwde en zijn hoofd voorover boog.
Even durfde hij zich over te geven, zijn hulp te vragen van God. Heel zeker was hij niet van de zaak, maar stiekem dacht hij toch wel dat er ergens een God en een hemel zouden zijn. Tijdens het gebed raakte ik geëmotioneerd, alles kwam ineens zo dichtbij, het werd zo echt. Jan keek me aan en werd hierdoor ook geraakt.
Iedere keer als we voordien bij hem waren legden we hem meer dan eens uit hoe het met hem gesteld was, twee minuten later wist hij het niet meer en stelde dezelfde vraag. Toen we na deze ontmoeting met gebed afscheid van hem namen, wist hij een half uur later nog dat we samen hadden gebeden. “Wy hawwe bidden Dick?”, probeerde hij zich te herinneren. “Dat hast moai dien.”
Jan is op woensdag 13 oktober heengegaan. Ik vertrouw er op dat de Heer oom Jan heeft thuisgehaald!