“Er is iets ergs gebeurd…” Met die mededeling wacht Nynke me in de keuken op als ik deze vrijdagochtend tegen twaalf uur thuis kom. Ik kan zien dat ze heeft gehuild en mijn eerste gedachte is dat er zich op haar werk iets akeligs heeft voorgedaan, maar dat blijkt al snel niet zo te zijn. “Iko is dood…”, vervolgt ze. Hoewel deze boodschap overduidelijk is en binnenkomt als een mokerslag, lijkt het vooreerst niet tot me door te dringen.Er flitsen zich ineens zoveel gedachten door mijn hoofd dat ik het even niet kan bevatten. Dit betekent niet alleen dat ‘myn kameraad’ uit het leven is weggenomen, het is ook onvermijdelijk dat zijn door verregaande staat van Multiple Sclerose getergde echtgenote Bettie nu alleen komt te staan en opgenomen moet worden in een verpleeghuis. Zij is grotendeels verlamd en volledig afhankelijk van de hulp die Iko haar tot nu toe heeft kunnen geven.
Wat een warm welkom heb ik altijd gevoeld wanneer ik bij Iko en Bettie over de vloer kwam voor een bakje koffie, wat hebben we ontzettend veel borrels gedronken, onze moeilijke perioden met elkaar gedeeld, maar ook met ontzettend veel zelfspot dit soort zaken weten te relativeren tot de werkelijkheid.
Wat zijn we vaak samen op ’toernee’ geweest in de bus die Iko helemaal toegankelijk had gemaakt voor de rolstoel van zijn Bettie, naar Lauwersoog, Holwerd, Ferwerd of waar dan ook. Telkens weer was het voor de 72-jarige Iko een hele operatie om de rolstoel in de bus te manoeuvreren en te monteren, maar altijd gebeurde dit met liefde en toewijding. Samen stonden ze ondanks een enorme beperking nog volop in het leven!
Altijd tijd voor een bakje koffie, iets lekkers erbij, altijd een borrel en met een flinke dosis humor en gezelligheid waren zowel tijd als ingewikkelde wereldzaken al snel van geen betekenis meer. Gewoon jezelf zijn en genieten van het leven, hoe zwaar het soms ook is; niet klagen maar dragen! Met deze formule hebben Iko en Bettie het ver geschopt, maar de tijd is nu toch gekomen…
Iko heeft de zware last die de jarenlange zorg voor zijn geliefde Bettie op hem legde niet meer kunnen dragen. Iko was op! Iko bedankt voor alles wat we samen hebben mogen delen, voor alles wat je uit liefde hebt gedaan! Je mag nu dansen en wijn drinken in een nieuw Jeruzalem, daar waar geen tranen zijn en alles goed is. In het vertrouwen dat ook ooit voor Bettie deze goede tijd zal komen, leven we in herinnering.
Soms vraag je je weleens af, waarom gaat iets toch ‘zus’ en net niet ‘zo’, maar dat zullen we nooit begrijpen omdat Gods wegen ondoorgrondelijk zijn. Pas achteraf zullen we zien dat het goed is geweest. Laten we de weg die wij moeten gaan, blijmoedig lopen – ook als de zon is ondergegaan – in vertrouwen dat het licht altijd zijn weg wel vindt naar een nieuwe dag…