“Kan ik hier ook een klusje doen?” Eén van de meisjes van de overburen staat bij ons op de stoep met een lijstje en een zakje met geld. Voor het goede doel Serious Request doet ze karweitjes voor een heitje en natuurlijk willen wij daaraan meewerken. Vandaag ben ik echter jarig en we hebben ons gisteren de hele dag uit de naden gewerkt om de zaken voor deze dag spic en span te krijgen, en dus hebben we eigenlijk alles op orde en is er geen werk meer te doen.
Maar ho, wacht eens even. Ze kan wel helpen in de bediening en dus spreken we af dat ze over een half uurtje weer aanwezig is. Precies op de afgesproken tijd staat de achtjarige Janet opnieuw op de stoep met een keurig schortje voor. De eerste gasten zijn al gearriveerd en dus kan ze meteen aan de slag. Keurig serveert ze de door ons gebakken muffins bij de inmiddels ingeschonken koffie.
“Wat kan ik nu nog doen?”, vraagt ze als deze klus is geklaard en ze eigenlijk klaar is en haar salaris kan ontvangen. Ze vind het leuk, zo blijkt overduidelijk en dus stel ik haar voor dat ze straks wel kan helpen om het tweede rondje koffie in te schenken. Als een koorddanseres, zo voorzichtig en langzaam, serveert ze de koffie kopje voor kopje bij mijn gasten; het gaat dan wel niet heel snel, maar o zo netjes.
Bovendien vindt mijn bezoek het al helemaal hartstikke leuk en geen van hen heeft haast. Ook na deze uitgevoerde opdracht blijft Janet zitten wachten en rondkijken wat ze kan doen. Ik geef haar een notitieblokje, een pen en de opdracht maar te gaan vragen wat een ieder wil drinken. Keurig komt ze met haar bestellijstje naar de keuken en serveert ook deze drankjes vol aandacht één voor één bij haar ‘klanten’.
Nog steeds heeft ze er geen genoeg van en geniet zichtbaar. “Straks mag je de afwas doen”, stel ik gekscherend voor. Dat komt me min of meer op een berisping te staan van enkele aanwezigen die vinden dat ik dat niet kan laten doen door zo’n klein meisje en zelfs het woord kinderarbeid wordt even genoemd, maar Janet hoor je allerminst klagen; ze vindt haar nieuwe opdracht zelfs ‘vet cool’.
Ze schrikt wel enigszins als blijkt dat ze niet simpelweg de kopjes en de schoteltjes in de afwasmachine kan zetten en alles ouderwets met de afwasborstel te lijf moet gaan, maar nog steeds wordt de pret niet gedrukt en even later staat ze glunderend achter de afwasteil met de borstel in de hand. Dan laat mama weten dat ze toch maar thuis moet komen om te eten. Ze ontvangt haar salaris met een vette fooi. Alles voor een goed doel, een flinke meid en een hele gezellige ochtend…