Zonder de wekker te hebben gezet zijn we redelijk vroeg wakker en we besluiten om vandaag vroeg te gaan wandelen. Zonder te haasten stappen we rond acht uur in de auto en halen in alle rust de bus van 8:24. Nog geen half uur later stappen we in Venlo op het station uit en hebben vervolgens al snel het Pieterpad gevonden.
Voordat we de stad uit kunnen worden we echter nog minstens tien minuten tegengehouden door een vrachttrein die minutenlang de spoorwegovergang blokkeert. Omdat we nu echter geen bus of trein hoeven te halen, hebben we alle tijd en wandelen niet veel later de natuur alweer in. Een uurtje nadat we vanaf het station zijn gestart, zien we in het bos een lange muur.
“Hier in de buurt moet ook ergens koffie te koop zijn”, zo heeft Nynke gezien in het boekje en daar hebben we zo langzamerhand ook wel weer zin in. Vanachter de muur klinkt op dat moment een enorme schreeuw van een man: ‘Haio-barra-sensei’, of zoiets. Verschrikt kijken we elkaar aan, onze hartslag verhoogt zelfs licht. Wat is dit? Wat gebeurt hier?
Als het verder echter stil blijft, sluiten we een vechtpartij al nagenoeg uit en omdat Nynke houtsnippers heeft zien vliegen, denken we het meest aan een man die hout aan het kloven is. We wandelen verder, maar kijken wel even schichtig om de hoek van de poort die we enkele tientallen meters verderop open zien staan.
Is het wel zo veilig om hier een bakje koffie te gaan drinken? ‘Ora et la bora’ staat er op de poort en dat geeft ons enig vertrouwen. Een vriendelijk vrouw komt meteen naar ons toe en vertelt dat we binnen zijn bij abdij Ulingsheide, een onderkomen voor dagbesteding en reïntegratie en ze moet ons teleurstellen, zowel de kringloopwinkel als het restaurant waar we een koffie hadden kunnen kopen, zijn vandaag gesloten.
Wel meent ze te weten dat restaurant Oelespot – enkele tientallen meters verderop – vast wel een bakje koffie voor ons heeft. Ook hier is echter alles wat we krijgen te zien een dichte deur; ze zijn pas vanaf elf uur geopend. We wandelen door en horen de klok van de abdij tien uur slaan. Bij de eerste picknicktafel die we tegenkomen, zetten we een bakje thee met het warme water dat we hebben meegenomen. We nemen er vast een broodje bij.
Nadat we even later de snelweg A74 bij Tegelen zijn overgestoken, lopen we weer een natuurgebied in. Hier herinnert Nynke zich bij het zien van een liggende koe de aanval van een kudde koeien op een man met de dood als gevolg kortgeleden. Dit dier blijft gelukkig rustig liggen slapen en we wandelen dan ook gewoon door.
Als we een half uurtje later een Duitse grenspaal zien, vermoeden we niet ver meer van ons huisje te zijn verwijderd en mogelijk zit er van tevoren nog een bakje koffie voor ons in bij cafe Maalbekerhöhe, maar ook hier zijn de deuren voor ons gesloten. “Jammer he”, roept een mevrouw vanuit de auto die ook zojuist weer weg rijdt. Blijkbaar zijn wij niet de enigsten die ietwat teleurgesteld zijn.
Om 11:27 stappen we van het Pieterpad af en gaan richting Maasduinen alwaar we onszelf belonen op een kop koffie met een Limburgse vlaai. Een strakke Duitse dame in een knalrode strakke legging paradeert voor het terras langs en doet vele mannen even van hun koffiekopje opkijken. Ze duikt vervolgens de sportschool in en even later zien we haar op de crosstrainer. Dat is aan ons niet meer besteed, we hebben voor vandaag voldoende beweging gehad. We houden het bij een verfrissende duik in het zwembad en ontspannen ons daarna op het terras bij huisje nummer 211.
In alle rust nuttigen we een lunch, draait Nynke in de wasserette zelfs een was, lezen we ons boek en schrijven een verhaal. Dick fietst ondertussen even naar Belfeld om een brood voor morgen te kopen en de auto – die we vanochtend bij de bushalte hebben geparkeerd – weer op te halen. Dan is het tijd voor een bakje koffie en gaan we aan de slag met ons eten.
Harrie is inmiddels ook weer in ons midden en heeft de honden van de overburen – die zich de hele middag keurig hebben gedragen – in actie gebracht. Het hele gezin schreeuwt en raast naar Harrie, maar die is volgens ons dusdanig gewend aan dit geschreeuw dat hij het niet meer hoort. De schreeuwlelijkerds verplaatsen zich net als gisteren gelukkig al vrij vroeg in de avond naar binnen. Wij genieten nog even van de rust van de avond.