“Is dit niet wat weinig, drie liter?” Voor het onderzoek van LifeLines waar ik aan mee doe, moet ik 24 uur lang mijn urine opvangen en ik vraag me bij de aanvang van de opvangperiode thuis af of het oranje tankje dat ik heb meegekregen wel groot genoeg is. Mijn verpleegkundige echtgenote die vast iets meer ervaring op dit gebied heeft, is er echter van overtuigd dat het voldoende is: “ach joh, je plast geen drie liter op een dag…”
Halverwege de nacht wordt ik meestal wakker om een plasje te plegen en eenmaal bij het toilet herinner ik me weer dat dit in niet in het toilet moet. Ook het ochtendplasje wordt keurig opgevangen, niets aan de hand. Het is broeierig weer buiten en ik ben aan de klus met het schuurtje, dus ik drink – ook op advies van mijn echtgenote om maar niet uit te drogen – de nodig liters water.
Uiteraard gaat dat met alle gevolgen van dien, want wat er in gaat, moet er ook weer uit en ondanks dat er ook behoorlijk wat uit gezweet wordt tijden het werk, heb ik om tien uur in de ochtend mijn tankje al half vol. Halverwege de dag heb ik de aangesproken yoghurtfles van een liter eveneens vol en begin de fles waar tokkelroom in heeft gezeten maar flink schoon te boenen.
Of de urineproductie later op de dag afneemt of dat ik dan vanwege de komende nacht wat minder ga drinken, is mij niet bekend, maar om tien uur in de avond zit mijn etmaal plasopvang er op en staat de teller op ruim vier en een halve liter. Tja, er zijn verpleegkundigen die vermoeden dat je daar bij lange na niet aan toe komt… of zou ik ziek zijn? 😉