“Mag ik er nog wel in komen?” Verontschuldigend staat Klasina een kwartier later dan we hebben afgesproken voor de deur. Maar natuurlijk mag ze binnenkomen bij onze jaarlijkse redactievergadering die op deze vrijdagochtend bij Atze staat gepland, en dan niet in de laatste plaats omdat ze ‘iets lekkers voor bij de koffie’ mee zou nemen.
Nog steeds komen we minstens een keer per jaar zonder deadlines samen als oud collega’s van krantenredacties om even terug te gaan in de tijd, herinneringen op te halen, te kijken wat we tegenwoordig zoal uitspoken en uiteraard kletsen over alles wat maar met taal, redactie en kranten te maken heeft.
Klasina gooit het Friesch Dagblad dat ze heeft meegenomen op tafel, Atze schenkt de koffie in en ik mag als eerste een keuze maken uit de gebakjes die voor ons zijn gezet. “Wat is het artikel waar je het meest trots op bent?”, zo is de opdracht die Klasina onlangs voor deze bijeenkomst heeft bedacht en dit heeft ons allen even flink doen nadenken.
Eigenlijk is het ongelooflijk hoeveel verhalen we in al die jaren niet allemaal hebben geschreven, zo concluderen we gedurende ‘de vergadering’, het is bijna onmogelijk om hiervan een stuk uit te zoeken dat er boven uit steekt. Van sommige gebeurtenissen weet ik zelfs niet eens maar dat ik ze heb meegemaakt, laat staan dat ik er een verslag van heb geschreven.
Zo kan ik me niet meer herinneren dat ik in 2002 met 75 Friezen naar de ArenA ben gereisd om het Nationaal Huwelijksfeest van Willem-Alexander en Maxima te vieren. Als ik het zwart-op-wit zie staan, kan ik niet anders dan geloven dat het zo is. En zo is het echt ontzettend leuk om als goede traditie even oude koeien uit de sloot te halen.
Voor we het in de gaten hebben is er dan ook een vergaderochtend voorbij en ook deze keer weer zonder een nieuwe datum als deadline te plannen, nemen we afscheid met een ‘oant sjen’, want we weten allemaal zo goed als zeker dat er een volgende redactievergadering komt. We kijken er nu zelfs alweer naar uit.