Aan het goudgele strand van Ameland… Het refrein van dit liedje ooit gezongen door Rijk de Gooyer en Johnny Kraaykamp komt meteen bij me op wanneer we in onze vakantie bij mooi weer kiezen voor een dagje vertoeven op dit Friese waddeneiland. Uiteraard zijn we niet de enigsten die dit plan heeft opgevat en dat merken we wanneer de meeste passagiers van de veerboot op het buitenterras lijken willen te zitten.
Gelukkig vinden we een zitplaats zodat we – na eerst in een lange rij te hebben gestaan voor een bakje koffie – kunnen genieten van de mensen om ons heen waarvan we natuurlijk stiekem altijd wel iets hebben te zeggen. Zo heeft de één naar onze mening veel te dikke billen en moet maar veel rondjes gaan fietsen terwijl de ander een driekwart afritsbroek heeft die wel een paar maatjes kleiner had gekund.
Grote lol dus van die mensenmassa die zich, na een bakje koffie met een gebakje op een terrasje in Nes, al snel verdeeld over het eiland. Tijdens onze wandeling van Nes richting Ballum komen we dan ook maar weinig mensen tegen en genieten we volop van de rust en het uitzicht over de zee tot aan de horizon met de overweldigende golfslag van de branding aan het strand.
Voor de terugreis kiezen we de laatste veerboot richting de vast wal, en uiteraard zijn er meer eilandbezoekers die dit doen. Na een dagje wandelen, zonnen, terrasjes pakken, zonnen en weer wandelen zijn we iets minder enthousiast met het observeren van passagiers en houden ons meer bezig met een locatie waar we iets gaan eten. Opnieuw zijn we blij met een zitplaats in de buitenlucht.
Eenmaal weer terug op de vast wal concluderen we dat we vanochtend beter meteen hadden kunnen betalen voor het parkeren van de auto, want op dit moment zijn dat er vee-eel meer autobezitters die dit ook willen doen en vervolgens wil de hele meute tegelijk met de auto door de slagboog weer van het parkeerterrein af. Ondanks al die drukte, hebben we toch wel genoten van ons dagje op Ameland…