Af en toe heb ik van die dagen dan zie ik door de bomen het bos niet meer. Een stukje tekst dat nog geschreven moet worden, de voorbereiding voor de vergadering van vanavond, het kleine conflictje dat nog moet worden bijgelegd en dan is er ook nog de afvoer van de wastafel die niet meer soepel loopt… Al deze dingen maken mijn bureaublad dusdanig rommelig dat ik het dan even allemaal niet meer kan overzien.
Nu ben ik wel iemand die vrij vlot het overzicht kwijt is, maar meestal weet ik het aardig binnen de kaders te houden. Vandaag lukt het echter niet en heb ik zelfs bij een mislukte poging al een rare term op mijn lippen gehad. Dit soort woorden klinken soms krachtig en stoer, ik weet echter maar al te goed dat ze juist averechts werken; het kwaad wordt alleen maar erger.
Gelukkig ben ik bekend met meer vreedzamere werkmethodes. Ik ga in mijn kamer zitten met een bakje koffie, sluit mijn ogen en roep: ‘Heer help, ik zie het eventjes niet meer.’ Vijf minuutjes later durf ik het weer aan. Na het openen van mijn ogen schakel ik de radio in en met een vrolijk deuntje van de ochtendvitaminen begin ik vol goede moed aan het afwerken van mijn to-do-lijstje.
Nog geen uur later heb ik al in de gaten dat ik de juiste manier van werken heb gekozen. Zo heb ik de tekst bijvoorbeeld gereed en ik heb een goed gesprek gehad. Als dan aan het eind van de middag het sanitair ook nog eens zonder druppeltjes aan de afvoer blijft, ben ik al bijna blij. Nu alleen vanavond de vergadering nog, maar mijn bureaublad ziet er al een stuk opgeruimder uit.
Dat ene moment met een bakje koffie op de stoel, de woorden die ik in alle rust heb uitgesproken hebben het overzicht voor mij doen terugkeren. Door al die bomen zag ik steeds maar weer die ene grote boom staan waardoor ik het juiste pad ben blijven volgen. Na de vergadering ben ik echter wel toe aan een goede nachtrust. ‘Ik ga slapen, ik ben moe. Ik sluit mijn beide oogjes toe. Dank U voor het overzicht en ga met mij mee op mijn verdere wandeling.’