“Hjir begjint it moaie lânskip…” We zijn achter een boerenbedrijf de landerijen ingetrokken met natuurkenner Jan de Boer van stichting Wâldfrucht. Voor De Feanster moet ik een foto maken van het brommelsfestijn dat deze dag in de omgeving wordt gehouden en waaraan vele boerenbedrijven meedoen. We treffen er prachtig weer bij en zo tussen de boomwallen en koeien door is dit best een ontspannen klus.
Als fotograaf heb ik inmiddels wel geleerd dat je de mooiste plaatjes niet tussen het publiek vandaan schiet en als je ook nog eens wat toeschouwers op de foto wilt hebben, dan is het wel nodig om af en toe je kop eens boven het maaiveld uit te steken; op de voorgrond treden of vanuit een andere c.q. hogere hoek de plaatjes schieten.
Zo heb ik tijdens de excursie door de weilanden zojuist al even tussen de bramen gelegen en ook de brandnetels heb ik al meer dan eens gevoeld. Je moet er wat voor over hebben, toch… Wanneer het groepje even stilstaat bij een pingo om uitleg te krijgen over het ontstaan en functioneren van dit minimeertje midden in de groene weiden, grijp ik mijn kans en sluip door de bosjes naar de overkant.
Even tussen de brandnetels door, prikkeldraad ietsje omhoog, één been eroverheen en… ja hoor, daar blijft mijn andere broekspijp hangen in één van de haakjes: ik hoor de scheur en weet dat het mis is. Tijd om erover te zeuren is er echter niet, ik banjer verder over de afgeknapte takken en bladeren door en nader mijn doel.
“Sssttt… misschien zien we een hert”, waarschuwt de natuurkenner bij het horen van de knappende takken aan de overkant, maar hij heeft al snel in de gaten dat ‘ie z’n publiek deze keer niet kan trakteren op een prachtig schouwspel. “Oh nee, het is de fotograaf.” Ik heb dan wel een prachtige foto, maar korte broek is wel voorzien van een winkelhaak. Laten we het maar houden op een bedrijfsongeval…