Ach, ik hoef ik niet zo vroeg in de kerk te zijn, zo bedenk ik me wanneer ik me gereed maak voor mijn beamerdienst. De gastpredikant gaat immers eerst in zijn eigen gemeente voor en moet dan nog naar Surhuisterveen rijden. Ik zoek op internet de dienst op waarin hij voorgaat en neem me voor om pas op de fiets te stappen op het moment dat hij ‘amen’ zegt.
In alle rust fiets ik even later richting De Flambou, maak even een praatje met de koster en de dienstdoende ouderling. Ondertussen start ik de computer op en kopieer de presentatie naar het programma. Dan is het echter snel gedaan met de rustige manier van werken wanneer blijkt dat de usb-stick met het bestand niet gelezen kan worden.
Tja, ik heb de stick gisteren wel geformatteerd omdat ’ie niet meer voldoende opslag ruimte bood, zo bedenk ik me, maar dat mag toch nu – juist op dit moment – geen problemen opleveren?! Meer dan eens heb ik me voorgenomen in alle omstandigheden rustig te blijven, maar dat lukt op dit moment even niet. Hoe krijg ik zo snel mogelijkmijn bestandje van de ene naar de andere pc?
De radertjes in mijn hersenen draaien op volle toeren en de klok tikt de minuten in rap tempo weg en dat zorgt toch wel voor enige stress. Mijn redder in nood is koster Gerard die zich even uit de gespannen sfeer rondom mij en de computers heeft verwijderd en op zoek is gegaan naar een usb-stick. Nu kan ik het bestandje overzetten en even later staat de presentatie on-line.
Pfffttt… Ik kan er ook wel weer even om lachen als de dienst begint. Even later stijgt de spanning stijgt weer enigszins wanneer ik gedurende de dienst een filmpje opstart met een opname uit Nederland Zingt. De opname begint met een zangeres die gefilmd wordt vanuit de weerspiegeling van een glimmende zwarte piano waardoor het lijkt alsof het beeld op z’n kop staat.
Ik schrik me rot daar ik denk dat het filmpje verkeerd is gemonteerd in de presentatie. Al snel blijkt het wel snor te zitten en zingt de zangeres in vol ornaat haar lied. De koster – die de camera bedient – heeft mijn schrik ook opgemerkt en onze blikken kruisen elkaar een moment, we kunnen er opnieuw smakelijk om lachen.
De overdenking gaat over de barmhartige Samaritaan; de gelijkenis waarin een antwoord wordt gegeven op de vraag wie nu eigenlijk je naaste is en hoe je goed kunt doen. Het is misschien wel heel erg kort door de bocht en ik lag wellicht dan niet in de handen van de rovers, maar ik vond Gerard deze ochtend toch best wel een barmhartige koster omdat hij even op zoek ging naar een usb-stick.
“Ik vind dat het prima is verlopen”, stelt Gerard en na het ‘amen’ en we geven elkaar een elleboog*. Samen hebben we het deze ochtend weer gefixt en dat schept weer vele redenen tot dankbaarheid voor onder meer de fijne samenwerking! Net iets te laat word ik geïnspireerd door het moraal van de gelijkenis – naar elkaar omzien en elkaar helpen – en het lukt me dan ook niet meer om de presentatie af te sluiten met de opdracht voor komende week: ga heen en doe evenzo.
* het vriendschappelijk schudden van de hand is in het kader van de coronamaatregelen niet meer toegestaan en derhalve uit het artikel geknipt 😉