Enkele ouders staan samen met hun kinderen al ruimschoots op tijd in het centrum van Surhuisterveen te wachten op Sinterklaas. Portieken en luifels worden gebruikt om te schuilen tegen de […]
It is krekt foar healwei njoggenen as ik de doar út gean foar myn moarnskuier. De sinne skynt al aardich, it is hearlik droech waar. Fierderop hear ik in autodoar
Myn skriuwsels diel ik net op myn side om skouderklopkes te krijen, ik doch dit foaral omdat ik skriuwen prachtich fyn en dit graach publisearje. Fansels fyn ik it wol
“Hjir wol ik hinne!” Na het zien van de uitleg over het lichtproject Verloren in de Martinikerk veer ik bijna overeind. We zitten op deze zaterdagochtend ontspannen bij ons brandende
“Brrr, wat is it smoarch waar net”, sa krimmenearre de âldere mefrou mei in grillich gesicht wylst sy de measte fochtigens fan har jas ôfkloppe by it taffeltsje neist my
Dat gaat lekker vlot, zo constateer ik deze maandag om 8:16 in de wachtruimte van de oogarts als ik mijn eerste test al achter de rug heb, terwijl de afspraak
‘Wees stil tot God mijn ziel, dat is’t geheimenis van het leven dat God dient en eert.’ Deze beginregel van een oud lied opent een brief die wij alweer een
“Ja goeiedei, jo prate mei my, ik woe graach in ôfspraak meitsje.” Sa ûngefear begjin ik myn telefoan petearkes om in ôfspraak by dokter of wat oars te meitsjen. As
Vrijwel iedere welkom – of ontmoetingsdienst valt het mij op dat er nieuwe gezichten tussen de gasten zijn, mensen die met een zoekende blik door de hal heel voorzichtig laten
Myn kuierke hie ik krekt hân doe’t it alwer wat begûn te reinen. Op myn kantoar hie ik mysels in lekker bakje kofje ynskonken en siet no te sjen wat