“Volgens mijn agenda hebben wij op dit moment een afspraak…” Het is tien over elf op vrijdagochtend en ik heb zojuist de telefoon aangenomen. We zitten in de kamer te koffiedrinken met enkele spontane gasten en ik ben me nergens van bewust; maar dan ineens lijkt het alsof de wereld even stilstaat: gloeiende! Ik ben de hele afspraak vergeten!
Als er íets is waar ik niet tegen kan is dit het verzuimen of te laat komen van afspraken, dat past beslist niet in mijn manier van leven en hoewel ik zelden boos ben, merk ik dat ik nu binnen een paar seconden kokend van woede ben. Op mezelf, wel te verstaan, alhoewel ik dit moment even alles en iedereen wel lijk te verwensen.
Ik schat in dat ik wel zo ongeveer over tien minuten alsnog op de plaats van bestemming kan zijn en spreek dat dan ook af. In een ommezien is de visite – die natuurlijk de discussie live mee maakt – de deur uit gewerkt en zijn we gereed om te gaan. Zoals altijd zit er natuurlijk van alles tegen als je haast hebt en zo moeten we bijvoorbeeld de dichtgevroren auto eerst nog ontdoen van ijs.
Het tijdstip dat we uiteindelijk arriveren bij de afspraak, valt me nog niet eens tegen. Ik maak allereerst mijn oprechte excuus en leg uit dat dit absoluut mijn stijl niet is. Dat had mijn afspraak al wel in de gaten vóórdat ze mij had gebeld, maar toch blijft het me dwars zitten en steeds maar weer blijf ik me afvragen hoe het toch kan dat ik dit zomaar vergeten ben!
Het kan bijna niet anders dan dat ik momenteel zo weinig afspraken heb staan dat ik simpelweg amper in mijn agenda kijk. Tja, dan kun je je agenda nog zo punctueel op orde hebben: als je er niet in kijkt heb je daar totaal niets aan. Gelukkig zijn er geen doden gevallen en gaat alles al snel weer over tot de orde van de dag, maar toch blijft het minpuntje van de dag iets aan me knagen…