“Dit is een overval!” Ik sta voor de deur van een hoogbejaarde dame uit onze gemeente, maar de dame in kwestie herkent me meteen en zonder blikken of blozen zet ze de deur wijd open en nodigt me binnen voor een bakje koffie. “Fan dit soad oerfallen kinst wol tsien op in dei ha; kom ’r mar yn!” In de media zou ik al snel een topcrimineel worden genoemd, want nu ik deze bekentenis doe moet ik toegeven dat ik dit soort ‘overvallen’ veel vaker pleeg. Door jarenlange ervaring heb ik ontdekt dat ergens rond koffietijd de buit vaak het grootst is.
Eigenlijk ben ik best een gezegend mens, want hoewel ik op de arbeidsmarkt tot mijn grote verdriet best wel een beetje ben vastgelopen, heb ik een behoorlijke dosis tijd voor de ‘criminele’ maar uiterst goed bedoelde acties zoals hierboven omschreven. De buit die ik maak wordt vaak keurig verdeeld zodat het mes aan twee kanten snijdt: ik heb een koffie adresje en in de meeste gevallen wordt mijn bezoekje wel op prijs gesteld.
Na het lanceren van de nieuwe wijkindeling, bleef het team van wijk 4 geruime tijd behoorlijk onderbezet en daarom heb ik eens ergens de vraag laten vallen wat de werkzaamheden binnen zo’n wijkteam zoal inhoudt. “Eigenlijk hetzelfde wat je nu ook al doet”, zo kreeg ik te horen. Al vele jaren breng ik namelijk regelmatig een bezoekje bij diverse mensen binnen de gemeente.
Een bewuste keuze waar ik zoal naartoe ga, maak ik meestal niet eens: soms stap ik op de fiets en zonder dat ik ergens over heb nagedacht, stopt mijn rijwiel wel ergens voor de deur. Oh jawel, als redacteur en betrokken gemeentelid let ik wel heel erg op wat er zoal in de gemeente leeft en ik weet dan ook veelal wel waar een bezoekje best goed zou zijn, maar soms sta ik ook zomaar zonder enige reden bij gemeenteleden voor de deur.
In mijn herinnering werden kerkelijke bezoekjes vroeger gebracht door de dominee of de ouderling en werden deze geassisteerd door wijkdames. Omdat ik de diploma’s voor de eerstgenoemden nog steeds niet heb behaald, blijft er voor mij maar één titel over en daarom noem ik mezelf gekscherend wijkdame nadat ik als kandidaat ben toegelaten in het wijkteam. Mocht deze ‘wijkdame’ eens bij u voor de deur staan, denk dan niet dat het om een plichtmatig kerkelijk bezoekje gaat.
Ik blijf gewoon doorgaan met de ‘overvallen’ waarbij de buit niet groter hoeft te zijn dan een bakje koffie en ik blijf het fijn vinden om zowel over koetjes en kalfjes als over huisjes en kruisje te praten. Het enige dat zou kunnen veranderen is dat mijn fiets wat minder vaak de wijk uit gaat. Schrik maar niet van mijn taalgebruik over overvallen, wie mij een beetje kent weet dat ik mijn taak als vredestichter meer serieus neem dan kwaad doen.
(Deze column is gepubliceerd in kerkblad De Regenboog van april 2012)