Ietwat ineengekrompen is ze tussen ons gezelschap gaan zitten. Het oudere mevrouwtje is bijzonder klein, heeft een mutsje op en zit alleen op het bankje. Tijdens onze Israëlreis staan wij met een groep van zo’n twintig personen nabij de klaagmuur in Jeruzalem te wachten op toegang tot een virtual reality voorstelling van een tempeldienst.
Het is onze vierde dag in het land waar Jezus is geboren en we hebben al een bezoek gebracht aan onder meer de hof van Getsemane, de olijfberg en de herdersvelden. We maken het samen met de groep allemaal echt mee en dan komt dit alles dat we alleen maar van plaatjes en verhalen kennen, wel heel dichtbij.
Dan begint Nynke een gesprek met de voor ons vreemde dame op het bankje: of ze zich als klein mensje niet onveilig voelt tussen al die grote Nederlanders… Ze blijkt een joodse te zijn uit Parijs die samen met een jongere moslimse vriend in Israël is. Het bezoeken van de rotskoepel op de tempelberg is zijn droom en die is dus vandaag in vervulling gegaan.
Deze jongeman moet vele controleposten doorkruisen om zijn doel te bereiken en het vrouwtje heeft voor dit bezoek een boerka aangetrokken, zo zien we op de foto’s die ze toont; een kostelijk gezicht, zo’n klein mensje in een groot gewaad. Ze had voor de moskee een joods lied voor haar vriend gezongen en de opname hiervan wordt ons getoond. Met een grote glimlach op haar gezicht neuriet ze het lied mee.
Wat een bijzondere combinatie eigenlijk, zo concludeert Nynke gedurende het gesprekje: een jood, een moslim en een christen die eigenlijk alleen maar vrede op aarde willen en geen strijd tussen godsdiensten. Ze pakken elkaars hand vast en dit moment wordt vastgelegd op de gevoelige plaat. De ogen van de mevrouw gaan pas echt glimmen als Nynke haar vraagt of ze ook een bijbel wil.
Van onze zendingsorganisatie Light4Nations hebben we allemaal een in Hebreeuws geschreven nieuw testament – de evangeliën die de joden nog niet kennen – mee gekregen om deze uit te delen aan mensen die daar open voor staan. De moslimse jongeman blijkt hier ook wel oren naar te hebben en krijgt ook een exemplaar.
Bijna spontaan gaan we als groep Nederlanders om hen heen staan. Hand in hand zingen we: ‘zegen ons waar we in geloof voor leven, zegen ons waar we hoop en liefde geven…’ Een bijzonder moment dat door vele tientallen mensen op het plein bij de klaagmuur wordt opgemerkt. Even delen we van de liefde, met een hart vol vrede. Zo hoort het te zijn, hier is geen virtual reality nodig: dit ís realiteit! O God, zegen ons tot in eeuwigheid.
(Deze column is gepubliceerd in gemeenteblad De Regenboog editie mei/juni van CGKV Surhuisterveen)