Die reageert ook niet meer zo snel, zo concluderen we bij het passeren van een oudere man die op het fietspad richting Harkema fietst. We zijn net begonnen aan de Pieter Weening Classic en ik had even mijn bel laten klinken omdat deze man toch wel heel erg langzaam en zich midden op het pad voortbeweegt. We slaan linksaf het fietspad op richting De Stuken.
Daar komen we twee jongedames tegen die nu al afgedwaald zijn van de route en blijven even bij hen staan. Als we een moment later weer fietsen, worden we letterlijk opgeschrikt door een soort van oerschreeuw: “oewaah!” Meteen zien we achter ons dat de man die we kort daarvoor zijn gepasseerd kort voorbij de bocht de sloot in is gerold. In rap tempo parkeren we onze fietsen en rennen naar de plaats des onheils.
Daar ligt ‘ie hulpbehoevend in een droge sloot met z’n rijwiel bovenop hem. Al snel blijkt dat we geen hulpdiensten in hoeven te schakelen, maar we staan tussen de brandnetels in de blubberige sloot met een mijnheer op leeftijd die niet heel erg meebeweegt. Met z’n tweeën sleuren we hem letterlijk overeind en met hulp van de dames die aan de slootkant staan, krijgen we het slachtoffer weer op de kant.
“Zo, dat was me toch maar weer een levensreddende actie”, zeg ik gekscherend als we even later het stof weer wat van de kleren hebben geklopt. We brengen de in Harkema wonende man even thuis en daar aangekomen is ook hij alweer ietwat van de schrik bekomen. “Gelokkich kinne wy der noch om laitsje”, zegt hij als we zijn rammelende rijwiel hebben geparkeerd voor zijn woning en we afscheid nemen.
Op het fietspad Skeanpaed zoeken we even later een plekje om in alle rust een bakje koffie te drinken en ons heldhaftige optreden te evalueren. We hebben dan nog geen vijf kilometer in de wielen en het commentaar van de fietsters die ons passeren ‘of we nu al moe zijn’, nemen we dan ook voor lief: wij hebben toch al weer heel een avontuur beleefd, wat… we hebben een leven gered!