Vrijwel iedere dag maak ik ‘mijn’ wandelingetje langs de haven. Telkens weer ervaar ik dit als een gezonde en rustgevende activiteit die ik fijn vind en niet graag zou willen missen. Hoewel dit iedere ochtend al erg fijn is, beleef ik deze wandeling op zondag zowaar als een zegen. Soms als ik beamer- of cameradienst heb, wandel ik ruimschoots voor de kerkdienst deze route naar het kerkgebouw.
Schoolgaande jongeren kom ik op de rustdag niet tegen, er is amper verkeer op de weg en het bevoorradingsverkeer is dan nihil. De normaliter altijd hoorbare ruis van verkeer heel ver weg en rondom het dorp is ’s zondags even niet of nauwelijks aanwezig en zelfs hond-eigenaren draaien zich een keertje extra om voordat ze een blokje gaan wandelen.
Slechts het geluid van zingende vogels is te horen en daar geniet ik dan ook volop van. Even een momentje naar de horizon staren, de zon schijnt in mijn gezicht en een zacht briesje wind aait als een soort van geest over je huid. Even helemaal stil, stil zijn me jezelf en stil zijn met God. Heerlijk vind ik het om de dag zo rustig te beginnen. De zondag, de rustdag zoals God die heeft bedoeld.
Af en toe benauwt het me weleens dat alles steeds meer 24/7 wordt, dat er continue geluid en beeld is en bemerk dat de zondagsrust langzaamaan steeds meer naar de achtergrond verdwijnt. Bleef vroeger uit fatsoen voor ‘de buren die nog naar de kerk gaan’ de schuur- of maaimachine wel in het hok, ook die tijd lijkt voorbij.
God zegende deze zevende dag en heiligde die, zo is te lezen in de Bijbel. Wat een ander ook doet waar ik geen enkele invloed op heb, ik probeer van ieder stil momentje iets bijzonders te maken. Van al die kleine ogenblikken is toch wel iets groots maken, ze zijn echt nog wel te vinden… Even stil staan bij al die mooie dingen om me heen geeft mij mijn stille tijd. Dan zeg ik: ‘dank U Heer!’
(Gepubliceerd in Kruispunt, juli 2023)