Soms begrijp ik echt geen steek van hoe alles in elkaar steekt en al helemaal niet van de financiële wereld. Natuurlijk begrijp ik dat wanneer je op de beurs een aandeel koopt voor honderd euro en je die weer verkoopt voor meer of minder euro‘s, dat je dan winst of verlies maakt. Ook begrijp ik redelijk dat een aandeel het minder goed doet wanneer er slecht nieuws is en iedereen het verkoopt.
Zo was bijvoorbeeld Baan Company, in de tijd dat ik actief was in de aandelen en redelijk vaak de koersen op AEX-index keek, zomaar weg van de Amsterdamse beurs toen de verkoopcijfers kunstmatig waren verhoogd door boekhoudkundige trucjes. Dat kan mijn simpele verstand bevatten, zo werkt het systeem.
Wanneer de waarde van een aandeel eenmaal nul is, ben je als eigenaar het geld simpelweg kwijt, moet je even diep ademhalen en wel of geen andere aandelen kopen. Waar ik werkelijk geen snars van begrijp is dat mijn oom Jan Kooij al twee jaar – vandaag precies twee jaar – niet meer onder ons is, maar we krijgen nog steeds post voor hem over het aandeel Royal Imtech dat hij ooit in bezit heeft gehad.
De waarde van het aandeel is al die tijd nul. Het aantal van de portefeuille is dan wel tweehonderd, maar tweehonderd maal nul is volgens mij nog altijd nul. Maandelijks krijgen we van het service centrum beleggen een samenvatting van de resultaten, de waardeontwikkeling en natuurlijk de portefeuillekosten.
Twee jaar geleden heb ik bij de bank al geprobeerd om van deze aandelen af te komen, maar we komen er maar niet vanaf. Gelukkig hebben we het wel zover kunnen regelen dat we niet de maandelijkse kosten van vijf euro meer hoeven te betalen, maar de vier pagina’s tellende overzichten blijven we in de bus krijgen. De waarde blijft nul.