Na ruim een half jaar van afwezigheid door de gescheurde enkelbanden van Nynke gaan we vandaag weer een etappe wandelen van het Pieterpad, we hebben er weer zin in. Omdat de etappe Zuidlaren-Rolde net iets korter is dan Groningen-Zuidlaren hebben we besluiten om de kortere route eerst te doen, om er weer een beetje in te komen. We parkeren de auto bij het eindpunt.
Ruimschoots op tijd arriveren we bij P&R Rolde waar we al snel een plekje hebben voor de auto. De tijd hebben we ook wel nodig, want hoewel de bus nog niet meteen arriveert en we precies weten welke lijn we moeten hebben, is het nog een hele zoektocht naar de locatie van de halte hiervoor: op iedere afslag is wel een halte, de een richting Assen, de ander naar Emmen.
Wij moeten naar Zuidlaren, maar uiteraard is dit een tussenstop en zo gedetailleerd is ons schema niet. De buschauffeur helpt ons op de juiste weg en een vriendelijke mijnheer in de bus – getooid in een keurig pak – vertelt ons dat we hem wel mogen volgen bij de juiste overstap, hij moet er dan ook uit. Iets rustiger nemen we plaats en komen enigszins tot rust.
Na twee keer een overstap blijkt dat we precies op de geplande tijd op de Brink in Zuidlaren uitstappen. Hier hebben we al snel een locatie gevonden om een bakje koffie te drinken. We laten ons meteen al verleiden door de vraag van de bediende of we er iets bij willen en zitten we even later te genieten van een gebakje met slagroom.
Het startpunt van onze route voor vandaag kunnen we zien vanaf het terras en een klein half uurtje later starten we onze wandeling. Al snel laten we de drukte van de stad achter ons en deze rust voelen we ook meteen over ons komen. We genieten van de vogelgeluiden, de stilte en van alles wat we zien.
Vanaf de dorpsrand verdwijnen we al snel in de bosrijke omgeving van Aa en Hunze en vertoeven lange tijden in het hier en nu. Ook in deze omgeving valt uiteraard af en toe weleens een buitje waardoor ook de bospaden niet altijd kurkdroog zijn. Af toe toe moeten we dan ook even van het pad afwijken om droge voeten te houden. Op een gegeven moment moet er zelfs een behoorlijke plas overbrugd worden.
Dick neemt zonder nadenken de sprong en komt droog over, maar Nynke krabt zich even vaker achter de oren en kijkt om zich heen naar andere mogelijkheden. “Ik doar it net”, is haar eerste gedachte, maar beslist na niet te lang twijfelen heel kordaat: “ik doch it gewoan”, en maakt de sprong. Een klein beetje blubber op de bovenbeen is het resultaat, wie doet je wat?
We eten even verderop een appel op een punt waarvan we inschatten dat we ongeveer op een derde van de route zijn en rond 13:00 vinden we een geschikte plek om de lunch te nuttigen. We klimmen in een boomstam en hoewel het wel enigszins balanceren is om het evenwicht te houden, zitten we zo heerlijk in de schaduw terwijl we menig wandelaar voorbij zien komen.
Een van deze wandelaars wil wel een foto van ons nemen op de boomstam en ze geeft ons een tip om het beek- en esdorpenlandschap Drentsche Aa vooral niet over te slaan. Het ligt op onze route, dus hier komen we nog wel. Rond half twee wandelen we door Gasteren en niet veel later laten we de bosrijke omgeving grotendeels achter ons en ligt het Balloërveld voor ons.
Nu we geen schaduw meer hebben van de bomen, voelen we de warmte behoorlijk. De zon staat hoog aan de hemel en af en toe is het wel even zwoegen langs het zandpad door de heide, maar we genieten vooral van de rust, de stilte en de kudde van zo’n vierhonderd schapen die ons pad even kruist.
Heel in de verte zien we een kerktorentje en we gaan er van uit dat dit Rolde wel zal zijn, het einde is dus in zicht. Op een plekje met een beetje schaduw nemen we een bakje thee en vervolgens wandelen we weer door. Even voor half vier komen we aan in Rolde en vinden een terrasje waar we een afsluitend bakje koffie drinken. Onderweg naar huis kijken we alweer uit naar een koud biertje en we weten dat het eten in de koeling gereed staat.