“Het ziet er allemaal behoorlijk geheimzinnig uit…”
De visvergunning is één van de onderwerpen die altijd even ter sprake komt tijdens of voorafgaand aan de traditionele visdag van het zwembad. De echte vissers werpen wel vaker een hengeltje uit en weten wat de gevolgen zijn wanneer ze zonder papieren worden gesnapt, een enkeling beperkt zijn vissen tot deze ene dag en waagt het erop zonder vergunning.
Ach, we zitten toch op een afgelegen plekje en het zal zo’n vaart vast niet lopen, zo denkt de één. De ander denkt: het gaat al twintig jaar goed, het zal ook nu wel goed gaan. Toch heerst er de hele dag een beetje spanning, want ja, als veldwachter Zwart toch langs komt, gaan de illegale vissers echt op de bon en is het ‘sneu jild’.
Plotseling wordt dan al onze aandacht opgeëist door een jongedame en een jongeman die aan de overkant een auto met aanhanger hebben geparkeerd en druk aan de slag zijn gegaan met een soort van anker aan een touw dat ze telkens weer in het kanaal gooien en daarmee de bodem af tasten; iets wat we niet iedere dag zien en wat er behoorlijk geheimzinnig uit ziet.
Natuurlijk zijn we allemaal hartstikke nieuwsgierig naar wat ze aan het doen zijn en wat ze zoeken en de meest onnozele ideeën passeren de revue. Ze zijn op een zaterdagavond in een dronken bui vast iets kwijtgeraakt en proberen dit nu weer te vinden, is één van de eerste hersenspinsels die worden geopperd.
Dan wordt er gekscherend gedacht aan de vrijgezelle mannen onder ons die de vrouw veelal wel als gespreksonderwerp aanroeren en bedenken dat ze wellicht aan het vissen zijn naar een zeemeermin. De gesprekken gaan dan weer de erotische kant op en opnieuw wordt er stevig op los gefantaseerd en vooral veel gelachen.
Misschien zoeken ze wel naar een vermiste persoon, wordt dan bedacht en voor we het in de gaten hebben ontstaat er een scenario voor een thriller waar Vijftig tinten Grijs nog een puntje aan kan zuigen. Het einde van het verhaal blijft dat we maar wat blijven gissen naar wat ze eigenlijk aan het doen zijn en we blijven in het ongewisse.
Maar dan… dan wordt er een fiets aan de haak geslagen en als flinke buit in de aanhanger gedeponeerd en even later nog een aantal zware metalen voorwerpen. Eindelijk hebben we het antwoord: ze zijn gewoon aan het dreggen naar oud ijzer. Ons gesprek is daarmee echter niet afgesloten, maar begint weer van vooraf aan. Zouden ze voor het vissen naar oud ijzer ook een visvergunning nodig hebben?