Het begon met een onschuldig plannetje om de vloerbedekking op de bovenverdieping na zoveel jaar eens aan te pakken. Voor we het in de gaten hadden ‘moesten ook de plinten maar even geverfd worden’, ‘kon de muur wel een fris kleurtje gebruiken’ en mocht ook eigenlijk het plafond niet achterblijven waardoor we zomaar midden in een behoorlijke verbouwing terecht kwamen.
Alles verhuizen, daar konden we sowieso niet omheen; voor het vernieuwen van een vloer moet alles er uit. Dit hebben we gelukkig in twee fasen kunnen uitvoeren, maar inmiddels zitten we nu al wel ruim tien weken in de rotzooi, zit alles wat iets minder vaak gebruikt wordt in dozen en staat werkelijk alles op een andere plek en als je het moet hebben is het almaar zoek.
Ontzettend blij ben ik dan ook dat vorige week de het laatste stuk van de vloer is gelegd zodat we weer kunnen beginnen om in te ruimen en de spullen weer te verhuizen naar een eigen vaste plek. Reikhalzend heb ik uitgekeken naar het moment dat ik mijn eigen kamertje weer kon betrekken, ik de dingen weer kan vinden en het afgelopen is met het werken op zolder tussen drogende lakens en ondergoed.
Naast mijn bureau is de stereo-installatie een van de eerste dingen die zijn geïnstalleerd en et de muziek van Evergreen top 1000 uit de speakers schallend, ben ik alweer druk doende met het inrichten van mijn kamer. Wat mij betreft kunnen we zo wel weer twintig jaar vooruit, ik vind het nu wel even weer prima zo. Tjonge jonge, dat was me het verbouwinkje toch wel weer…