“Hoe liket it mei it ynterview?” Het telefoontje van de redactie op deze zaterdagochtend voelt gelukkig niet meer als een hete adem in de nek, ik heb het verhaal gisteren afgerond en ben nu bezig met de punten en de komma’s. De afgelopen week was voor mij een druk weekje en bestond eigenlijk vooral uit deadlines. Dit interview was de laatste, ik heb alle deadlines gehaald!
Vorige week donderdag had ik een interview met de redacteuren van De Goalgetter, voor de allerlaatste editie van het clubblad van v.v. ’t Fean ’58. Ruim een week tijd om het verhaal te maken, dat moet genoeg zijn, zo had ik bedacht, maar ik had geen rekening gehouden met de andere deadlines die ook al in mijn agenda stonden. Het geplande dagje sauna betekent dan wel rust, maar het komt niet helemaal goed uit.
Twee dagen na het interview is de dag van Tuorke en Jurre, waar ik ook altijd een verslag voor schrijf met enkele foto’s erbij en dan heb ik nog niet eens iets gedaan aan gemeenteblad De Regenboog waar ik eindredacteur van ben en wat dit weekend eveneens de deadline heeft. Eigenlijk zie ik dus even door de bomen het bos niet meer.
Gelukkig heb ik de beschikking over een rustige aard en ben begonnen bij het maken van een lijstje van alle werkzaamheden op volgorde van prioriteit, maar als ik na een paar daagjes werken bespeur dat het voor geen meter wil met het interview – ik kan maar geen lijn krijgen in het verhaal – vind ik de steeds maar ophogende tijdsdruk toch niet echt leuk meer.
Om de zinnen wat te verzetten doe ik nog wat andere dingen, hap nog eens een keer flink adem en bekijk het allemaal nog eens. Ineens is er weer inspiratie, lukt het me om gaten te dichten en kromme lijnen in het verhaal wat recht te buigen, en met het zetten van de punt achter het interview is mijn werklijstje afgewerkt en kan ik heerlijk rustig genieten van het weekend. Op naar de volgende deadline.