“De kleren van mouike Seike liggen bij ons thuis hoor…”, zegt Remco. Hij is verkleed als Teake – de neef van tante Seike – gereed om het publiek in Surhuisterveen te vermaken als slome jongeman. De vrouw die zijn bazige tante zal spelen is afwezig en op de vraag of ik misschien deze rol zou willen invullen, had ik eerder deze week een duidelijk ‘nee’ gegeven.
Nu ik wat bezig ben met het installeren van de kabels en de hele ochtend met mijn toneelvrienden aan het ouwehoeren en koffiedrinken ben, begint het toch wat te kriebelen en bloed te stromen waar het eigenlijk niet kan gaan. “Nou vooruit, eventjes dan”, zeg ik en even later zijn we al onderweg om me te verkleden als ouderwetse tante.
Na een beetje schmink zie ik er belachelijk uit en hierdoor zit ik ook meteen in mijn rol. Teake stapt voor op de tandem en ik als mouike achterop. Al slingerend en ontzettend overdreven lawaai makend fietsen we door het centrum van het dorp waar allerlei stands staan met vrijwilligers die zich vandaag – net als wij van de toneelclub – kunnen presenteren.
Ineens durf ik iedereen aan te spreken, stel de domste vragen, maak de meest onnozele opmerkingen en loop samen met Teake winkels binnen en bestellen de meeste stomme artikelen. Iedereen die ik aanspreek, kijkt me eerst even een klein beetje geirriteerd aan, maar bij het zien van mijn verschijning breekt er bij iedereen, echt niemand uitgezonderd, toch even een glimlach door.
Die kleinigheid, gedurende ongeveer een halve middag, maakt het werk als toneelspeler heel bijzonder. Ook al zijn het maar kleine momentjes, toch hebben wij op ontzettend veel gezichten even een glimlachje kunnen zien. Dat is in een wereld vol frustratie, haast en irritatie toch best bijzonder en maakt mijn dag super geslaagd…