Tijdens een heerlijk wandelingetje op deze zonnige zondagmiddag zien we op één van de bruggetjes we twee katten behoorlijk tegen elkaar tekeer gaan. Natuurlijk blijven we even staan kijken, al helemaal als het bruggetje te klein lijkt voor de kattenoorlog en de vechtpartij wordt beëindigd in het water. “Oei… fersupe sy no net?” wil mijn altijd bezorgd om dieren zijnde echtgenote weten.
Ik ben altijd behoorlijk nuchter om dit soort bij de natuur horende zaken en durf haar er van te verzekeren dat het wel goed komt. Eén van de beide dieren spartelt inderdaad al snel bij de kant op en gaat er in rap tempo vandoor, maar dan blijft het toch wel heel erg stil en begin zelfs ik me af te vragen waar de andere is gebleven.
Na een aantal minuten stilte vrees ook ik dat de poes wellicht zijn kop heeft gestompt en het mogelijk niet heeft gered: pech gehad…. Mijn bezorgde echtgenote – die zelfs al hulptroepen in wil schakelen wanneer een muis door een kat gevangen wordt – staat echter al op het punt om het water in te gaan voor een reddingsactie, maar dan ontdekken we de poes op één van de pijlers onder de brug.
Ik ben er zeker van dat ‘ie zich nu wel weer redt, maar hier kom ik niet mee weg; het dier begint angstig te miauwen waardoor medelijden alleen maar wordt aangewakkerd en zelfs al plannen worden geopperd om de brandweer te bellen voor een reddingsactie. Een even bezorgde en dieren liefhebbende vriendin wordt eveneens gealarmeerd en om de reddingsactie niet al te overdreven te laten worden besluit ik toch maar om in actie te komen.
Gekleed in een overall – de brug is toch wel heel erg groen en plakkerig – en met een ladder op de schouder kom ik even later weer aanfietsen en daar staan de twee dames me lachend op te wachten: het is alweer opgelost, poes heeft zichzelf al gered… Krijg nou wat! Dat had ik toch gezegd!!! Balend van deze in mijn ogen nogal overdreven en onnuttige actie fiets ik weer naar huis en ruim de boel weer op. Tjonge, wat een actie op deze heerlijke zonnige zondagmiddag…