We zitten in de schaduw van de parasol een bakje koffie te drinken na een klus in de steeds feller brandende zon. Twee van de aanwezige mannen op deze zomerse dag zijn al wat op leeftijd, zo is alleen al te horen aan hun gesprek. Ze praten over ‘ach je weet wel, dat is één van die-en-die’ en ‘die heeft vroeger daar-en-daar gewoond.’
Ze halen herinneringen op waarin ik niet in mee kan gaan en dan is een gesprek al gauw niet meer interessant en al helemaal niet wanneer ik geen enkele referentie heb aan de locatie waar het over gaat. Geschiedenis vind ik best wel interessant en het is beslist niet onaardig om te weten wie vroeger waar heeft gewoond, maar ik houd meer van persoonlijke verhalen dan van de feiten.
Ik vond het dan ook pas weer interessant worden toen onze gastvrouw bij het inschenken van het tweede bakje koffie met daarbij een stuk gesneden notenkoek haar verhaal deed. Ze vertelt over de tijd dat ze als meiden op zondagmiddag na de kerkdienst in hun zondagse jurkjes op de fiets naar het nabijgelegen dorp gingen om daar hun vrienden te ontmoeten.
Op dit soort momenten spits ik mijn oren, word ik nieuwsgierig naar het verhaal dat erachter schuil gaat en zie een stukje geschiedenis werkelijk tot leven komen. Worden dit soort verhalen wel vastgelegd, zo vraag ik mij regelmatig af. Meer dan eens heb ik de dag na bijvoorbeeld een verjaardagsvisite geprobeerd iets aan het papier toe te vertrouwen.
Tijdens het feestje zat er dan iemand op de praatstoel die zulke levendige verhalen kon vertellen, dat de hele visite aan zijn of haar lippen hing en de verhalen alleen nog maar smeuïger werden naarmate de avond vorderde en het aantal gezellige drankjes gestaag bleef toenemen. De volgende dag waren zowel sfeer als fantasie verdwenen en bleef mijn papier wit.
Toch blijf ik hopen dat er ooit schrijvers zullen opstaan die dit soort volksverhalen, levenswijzen en stukjes geschiedenis ooit eens gaan vastleggen, zodat de generaties die na ons komen terug kunnen kijken op een levendige geschiedenis. Wie weet doe ik zelf nog eens een poging en neem stiekem een recordertje mee naar de visite, zodat ik de volgende dag alles kan intikken wat er verteld is. Of het dan allemaal nog wel zo levendig leest, durf ik te betwijfelen…