In rap tempo zag ik haar door de bocht scheuren, onze blikken kruisten elkaar en de handen ging als warme groet even een ogenblik omhoog. Ze is een reisgenoot van de afgelopen Israëlreis en met haar had ik hele fijne en diepgaande gesprekken gehad; er is veel losgekomen, haar hele leven heeft op de kop gestaan en veel puzzelstukjes zijn tijdens deze reis op hun plaats gevallen.
Ik was op weg naar de supermarkt en heel stiekem hoopte ik haar daar ook tegen te komen; ik wist hoe fijn ze het vond om nog even te praten, nog even die herinneringen op te halen aan de emotie bij het meer van Tiberias.
“Waar ben je? Bakje koffie?”, nodigde ik door een berichtje toen de ontmoeting in de supermarkt uitbleef. Pas een uurtje later volgde reactie vanuit een heel andere locatie: “Jaa-aa, gezellig, bij jou thuis?”
Vele dieptepunten van haar leven passeerden nogmaals de revue, maar vooral de momenten van bevrijding werden tijdens ons koffiepraatje belicht. Wat een reis, wat een ervaringen, wat een belevenis en wat ben ik dankbaar en voel me bevoorrecht dat mensen dit soort intimiteiten met me willen delen.
Op een afstand van ruim drieduizend kilometer lijkt Israël dan wel heel ver weg en de reis alweer ver achter ons en velen uit ons gezelschap hebben al laten weten elkaar en vooral de intense ontmoeten heel erg te missen. Toch zijn de herinneringen heel gemakkelijk weer terug te halen door simpelweg samen een bakje koffie te doen aan de keukentafel.
Ik ben er klaar voor om de gevoelens om alles weer even heel dichtbij te brengen door bijvoorbeeld een wandelingetje te maken in een fris briesje bij de Waddenzee, alsof we weer staan bij het meer van Tiberias, even ‘in slagje om ‘e haven’ of een bakje koffie bij de keukentafel. Laat van je horen als je behoefte hebt aan even een praatje, even een schouder, even een luisterend oor, even weer die saamhorigheid, even samen…