Bedank de vuilnisman voor het ophalen van je vuilnis… Alleen al het idee om dit eens te gaan doen stuitte me vooreerst behoorlijk tegen de borst, maar toen ik verder las op het lijstje met gespreksonderwerpen c.q opdrachten voor ons groepje, begon ik toch te glimlachen. Christen zijn in je omgeving, zo is het onderwerp voor onze eerstvolgende gespreksavond, en dat is toch eigenlijk beslist niet onaardig.
Geef geld aan een goed doel, koop een daklozenkrant of haal een kop koffie voor een collega, zijn meer goede ideeën en hoe bewuster ik er over na denk en er ook daadwerkelijk mee aan de slag ga, des te meer plezier ik er in krijg. Wees altijd vriendelijk en laat de liefde zien aan de wereld om je heen, zo is eigenlijk onze eenvoudige opdracht in dit leven.
Deze opdracht maken we vaak heel ingewikkeld doordat we ons zelf en de dingen die we graag allemaal willen hebben zoveel belangrijker vinden. De Ice bucket Challenge was hier slechts een voorbeeld van. Je gooide een emmer water over jezelf heen en verdiende zo geld voor de de ziekte ALS.
Prachtig hoor, dat er zoveel geld is samengebracht voor medicijnen en onderzoek, maar ik had voor mezelf al vrij vlot besloten hier niet aan mee toe doen toen ik dagelijks vele tientallen filmpjes langs zag komen met lachende mensen die op de meest guitige manieren water over zich heen gooiden en anderen nomineerden dit ook te doen; het middel werd hier ietwat te veel geheiligd om een doel te bereiken…
Daar dacht ik subiet anders over toen ik uitgedaagd werd om vijf dagen lang een zwart/wit foto te publiceren over liefde, een onderwerp waar ik bij toeval al een hele week mee in de weer was. Niet mijn foto’s maar de uitstraling van de liefde er van vond ik hiervan belangrijk. Het is voor mij namelijk wel heel duidelijk dat de liefde die we hebben gekregen veel te mooi is om voor ons zelf te houden; die mogen we volop doorgeven! Laten we dat met z’n allen zoveel mogelijk doen.